بر این اساس؛ از منزلت و جایگاه علمی ملا محمد بن عبدالله بشروی همین بس که وی از مشایخ اجازه یکی از چهره‌های علمی شاخص سه دهه پایانی دولت صفوی و همکار و همراه علامه مجلسی در تدوین بحارالانوار یعنی میرزا عبدالله افندی اصفهانی بوده است.[1]

[1]. میرزا عبدالله افندی، یکی از چهره‌های علمی شاخص سه دهه پایانی دولت صفویه است. وی به جهت دانش پژوهی و سفرهای فراوان در جست‌جوی کتاب، همراهی با علامه مجلسی در تدوین بحارالانوار و همچنین تألیف کتاب با ارزش ریاض العلماء و حیاض الفضلاء شهرت یافته است.

مورخان در تاریخ ولادت میرزا عبدالله اصفهانی اختلاف نظر دارند. در مقدمه ترجمه جلد اول کتاب ریاض العلماء و حیاض الفضلاء تاریخ ولادت وی 1066ق نوشته شده است و نویسنده الکنی و الالقاب هم بر همین نظر است.

اما بعضی ولادت او را در سال 1067ق دانسته‌اند که به نظر صحیح باشد؛ چون به گفته افندی، پدرش در سال 1074ق درگذشت(ریاض العلماء، ج 4، ص 207) و او در آن هنگام، هفت ساله بود.

دوران کودکی میرزا عبدالله افندی با یتیمی سپری شد. خودش در این باره می‌گوید : هفت ساله بودم که پدرم درگذشت و مادرم نیز زمانی که هفت ماهه بودم، از دنیا(رفته بود). پس از فوت پدر، برادر بزرگم آمیرزا محمد جعفر مرا تربیت کرده و مدتی نیز تحت سرپرستی دایی خودم بودم (همان، ج3، ص 230).

افندی درریاض العلماء، به معرفی پدر و برخی از خویشان نزدیک خود پرداخته است. پدر او،آقا میرزا عیسی بن محمد صالح بیک بن حاج شاه ولی بیک بن حاج پیر محمد بیک بن خضر شاه اصفهانی است که در محله شیخ یوسف بنا سکونت داشت. پدرش از شاگردان خلیفه سلطان، محمد تقی مجلسی و میرزا رفیعا نائینی بود.

جدّش، محمد صالح بیک از کارگزاران شاه عباس اول بود. عمویش، محمدعلی بیک ناظر بیوتات (خاصه) شاه عباس اول، شاه صفی و شاه عباس دوم بود.