2. شخصیت اجتماعی

ملا عبدالله بشروی دارای یک شخصیت اجتماعی عظیم است تا جایی که در میان مردم نفوذ فوق العاده داشته وعوامل ملوک نیز او را تکریم می کرده اند.

ساختن مدرسه علمیه در اصفهان با وجود مدارس علمیه دیگر، وآمدن شاه عباس به دیدنش در این مدرسه ؛ خود حاکی از موقعیت اجتماعی اوست.

به این مناسبت داستانی را که میرزا محمد تنکابنی در کتاب قصص العلما آورده، نقل می کنیم :

گویند که شاه عباس[1] روزی به دیدن ملا عبدالله تونی( بشروی ) آمد و آخوند مدرسه‌ای ساخته بود و خالی از جماعت طلاب بود. شاه مدرسه را

[1]. شاه عباس دوم هفتمین پادشاه دودمان صفوی ایران بود، او از سال 1021تا 1045 خورشیدی (24 سال) پادشاهی کرد. پس از فوت شاه صفی، پسر نُه ساله‌اش عباس میرزا به نام شاه عباس دوم در 15 صفر 1052ق/15 مه 1642م به تخت سلطنت ایران جلوس نمود. وی که به اقتضای کودکی، سال ها محبوس حرم‌سرا مانده بود؛ به آسانی نمی‌توانست از تأثیر محیط حرم و رؤیاهای آن فاصله گیرد. چون هنوز کودکی خردسال بیش نبود، اختیار کارها به دست امیران افتاد و ساروتقی اعتماد الدوله وزیر سابق مازندران و صدراعظم، به نیابت شاه، زمام امور را در دست گرفت، اما شاه جوان، همین که خود را از امر و نهی اطرافیان آزاد دید به اقتضای فقدان تعادلی که لازمه کم تجربگی وی بود، دست به کارهای افراط آمیز و تا حدی ناشی از خودنمایی زد. از یک سو، یک کرور تخفیف مالیاتی داد که قابل ملاحظه بود و موجب خرسندی عموم مردم شد که از بیدادهای زمان پدرش، شاه صفی، به تنگ آمده بودند، اما از سوی دیگر به سعایت در باریان و تحریک آنها درسال 1055ق/ 1645م، ساروتقی اعتماد الدوله را به قتل آورد و دربار خود را از وزیری کاردان و وفادار محروم ساخت.

با این حال با مقایسه سلطنت پدرش شاه صفی، پادشاهی او، عاقلانه، بالنسبه متعادل، و تا حد زیادی موفق از کار درآمد. وی سرانجام در سال 1077ق وفات یافت، جنازه او را پس از حمل به قم درحرم مطهر حضرت معصومه علیهاالسلام دفن گردید(آصف، محمد هاشم، رستم التواریخ ص 13).