مقابله " من لایحضره الفقیه " را شروع کرده بودم و اکثر اوقاتم را در خدمت آن جناب می‌گذرانیدم و از فیض خدمت و کثرت ملازمت آن جناب و برادرش آخوند مولانا احمد، استمداد و استفاضه از اخلاق و آداب می‌نمودم، هر دو برادر در غایت قصوی از تقوا و صلاح و ورع بودند، اما آخوند مولانا عبدالله به فضل و کمال و دقت و فطانت در شعور بر برادرش ملا احمد و بر اکثر طالبان علم آن عصر برتری تام داشته و بعد از این، مدتی مجاورت روضه رضویه اختیار نمود.[1]

[1]. خاتون آبادی، عبدالحسین، وقایع السنین و الاعوام، ص 516.

لازم به یاد آوری است که میر عبدالحسین بن محمد باقر از خاندان‌های علمی مشهور و پر نفوذ در اصفهان بوده‌اند، اجداد آن‌ها از سادات حسینی ساکن در مدینه بوده که نسبشان به حَسَن افطس نوه امام زین العابدین علیه السلام می‌رسد( نک : دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائره المعارف اسلامی، مقاله خاندان خاتون آبادی، شماره 6719).

میر عبدالحسین در سال 1039ق چشم به جهان گشود و نزد اساتیدی همچون علامه محمد تقی مجلسی، محمد باقر سبزواری، میرزا رفیعا طباطبایی، میر محمد مؤمن حسینی استرآبادی، ملا عبدالله تونی بشروی و ملا احمد تونی بشروی کسب علم نمود و یا از آنان حدیث شنید و اجازه روایت گرفت( خاتون آبادی، همان،ج1،ص 516 به بعد).

وی مردی زاهد و متقی و صاحب نفس و ملکات فاضله بود و عمر خود را صرف تدریس، تحقیق و تألیف، عبادت پروردگار و ارشاد خلق نمود و سر انجام در سال 1105ق وفات نمود و در مزار بابا رکن الدین در تخت فولاد، نزدیک بقعه آقا حسین خوانساری مدفون شد.

ایشان تألیفات مختلفی داشته است از جمله؛ شرح بر شافیه ابن حاجب. ولی معروف ترین تألیف ایشان وقایع السنین و الاعوام نام دارد.

این کتاب یک تاریخ عمومی از زمان خلقت حضرت آدم علیه السلام تا سال 1099 ق است. وقایع پس از این سال را فرزندان و نوادگان مؤلف نوشته و به کتاب الحاق نموده‌اند. امتیاز این کتاب، اطلاعات بکر و منحصر به فردی است که پاره‌ای از رویدادهای تاریخی و زندگی و درگذشت عده‌ای از فضلاء و علمای عصر صفویه به دست می‌دهد.

( مهدوی، مصلح الدین، تذکره القبور، ج 1، ص92 ؛ حبیب آبادی، محمد علی، مکارم الاثار، ج 3، ص 521 و673).