بنابراین از تلفیق نظر لغت نامه نویسان و اهالی بومی به خوبی استنباط می‌شود که هر دو از نظر معنا و مفهوم با یکدیگر مشترک و صرفاً از جهت لفظ با یکدیگر اختلاف دارند.

لذا دور از ذهن نیست که فرض کنیم ابتدا کلمه بشرویه با فتح باء و سکون شین استعمال می‌شده و بعداً به مرور زمان به صورت امروزی درآمده است.[1]

بشرویه در سفرنامه‌ها

بی‌گمان قدیمی‌ترین سند تاریخی در مورد منطقه بشرویه اشاره هایی است که مقدسی در ذیل توضیح سرزمین قهستان آورده است : . . . قصبه‌ی آن قاین و شهرهایش تون، جنابد، طبس عناب، طبس خرما، رقه، خور، خوشت و کری می‌باشند.

هرچند که در پاورقی همین صفحه، مصحّح کتاب می‌نویسد :

معرفی قوهستان که معرّب کوهستان است، در معجم البلدان از همین کتاب مقدسی نقل شده، ولی به جای چهار نام رقه، خور، خوست و کری، واژه « طریثیت » آمده است که معرّب ترشیز می‌باشد.[2]

ناصرخسرو در مسیر بازگشت خود از مکّه در مسیر طبس به تون از رقّه عبور می‌کند و درباره آن می‌نویسد :

چون از طبس دوازده فرسنگ بیامدیم، قصبه‌ای بود که آن را رقّه می‌گویند. آب‌های روان داشت و زرع و باغ و درخت، بارو و مسجد آدینه؛ و دیه‌ها

[1]. پناهی، غلامرضا، جغرافیایی تاریخی بشرویه، « پایان نامه »، ص 7.

[2]. مقدسی، محمد بن احمد، احسن التقاسیم فی معرفه الاقالیم، ص 437.