11. سیّد محمد حسن زنوزی مؤلف ریاض الجنه (متوفای 1246ق).[1]

عمر وحید بهبهانی در حدود نود سال بود و در اواخر عمر، ضعف بر وی مستولی شد و درس و بحث را ترک نمود و تنها به تدریس شرح لمعه اکتفا ورزید و دستور داد که سرآمد شاگردانش، علامه بحرالعلوم به نجف اشرف باز گردد و مستقلاً به تشکیل حوزه درس و بحث و رسیدگی به امور شیعیان همت گمارد.

به گفته نوه عالیقدرش، آقا احمد، ایشان در 29 شوال1205ق وفات یافتند؛ او در کربلای معلّی، به جوار رحمت حق پیوست و در حرم حضرت امام حسین علیه السلام، در رواق شرقی معروف به ( رواق آقا باقر یا رواق فقها ) مدفون گردید.

این مرد بزرگوار، تمام عمر گران بهای خود را صرف نگاهداری علوم و اخبار و آثار اهل بیت عصمت (علیهم السلام) و تعلیم و تربیت نوابغ و برجستگان بی‌شماری نمود و خدمات فراوانی به مذهب شیعه کرد، از ایشان فرزندان عالم و بزرگواری به جای مانده که راه پدر را ادامه داده و در تبلیغ دین مبین اسلام کوشیده‌اند.[2]

اوضاع زمانه وحید بهبهانی[3]

آیت الله العظمی وحید بهبهانی در دورانی می‌زیست که عمدتاً اوضاع سیاسی- اجتماعی ایران بسیار آشفته و نا آرام بود.

[1] . آقا بزرگ تهراني، محمد محسن، طبقات اعلام الشيعه الكرام البرره ، جزء 2:172/1؛ قمي، شيخ عباس، همان: 406/2؛ جمعی از نویسندگان، همان:277/1.

[2] . آل اقا ، همان: 65 ؛ عقیقی بخشایشی، همان:276.

[3] . نک: سلطان محمدی، ابوالفضل، اندیشه سیاسی علامه وحید بهبهانی: 24-21 .