با اضمحلال خاندان آل بويه و خارج شدن اين منطقه از اختيار آنان، امراي محلي، تابع سلاجقه شدند. امراي بنوعناز حدود يکصد و سي سال بر اين خطه فرمان راندند.

در تمام دوره‌ي سلاجقه، کرمانشاه جزيي از ايالت عراق عجم بود و اکثر اوقات از منازعات خاندان‌هاي محلي بنوعناز و بنو حسنويه آسيب ديد.

ابن فقيه همداني درکتاب « مختصرالبلدان » ، جبل را همان بلاد پهلويان و مشتمل بر همدان، ماسبذان، مهرگان کذک ـ سيمره ـ قم ، ماه البصره، ماه الکوفه و قرماسين مي‌داند.[1]

کرمانشاه از قرن چهارم به بعد، به دليل منازعات دو خانواده‌ي کرد محلي ـ بنوعناز و بنو حسنويه ـ و تهاجمات مکرر امراي سلجوقي و نيز درگيري‌ها و منازعات اواخر اين سلسله، به دليل قدرت‌ گيري اتابکان سلجوقي رو به ويراني نهاد و اهميت پيشين خود را از دست داد، ولي دينور همچنان مقام خود راحفظ کرد.

حمدالله مستوفي (مورخ و جغرافي‌دان قرن هفتم) ، که کرمانشاه را يک شهر متوسط الحال مي‌داند، ذکر مي‌کند که کرمانشاه در آن زمان به صورت دهي درآمده بود.[2]

به احتمال بسيار، حملات مغولان و تاخت و تازهاي آنان و سلطان جلال الدين خوارزم شاه در اين منطقه، عامل عمده‌ي ديگري در قتل عام و ويراني اين منطقه بود.

مستوفي درباره‌ي دينور مي‌گويد:

[1]. ابی بکر بن احمد بن محمد الهمدانی، مختصرکتاب ا لبلدان: 193.

[2]. مستوفی، حمدالله، همان: 108.