پیشگفتار

بسم الله الرحمن الرحیم

در دوراني که به فقدان پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلّم )دچاريم و غيبت امام معصوم؛ دشمنانمان فراوانند و ما کم شمار، فتنه‌ها بر ما باريدن گرفته و همه چيز دست به دست هم داده تا ايمان مان را بزدايند.[1]

بيش از هر زمان، نياز به کساني داريم که« ديدارشان ما را به ياد پروردگارمان اندازد و گفتار آنان بر دانش‌مان افزايد و کردار آنان ما را به سراي برتر ترغيب کند».[2]

مصداق اعلاي اين اوصاف، عالمان وارسته‌اند، آنان که « علم شان به پارسايي و پرهيزگاري مي‌خواندشان و به دل برکندن از دنياي فاني و شوق به بهشت جاودان».[3]

مطالعه زندگي علما و نگرش در سيره علمي و عملي آنها، يکي ازروش‌هاي مفيد براي تربيت نفس آدمي و فراگيري راه‌هاي دانش ورزي و کسب معنويت است.

[1]. فرازی از دعای افتتاح: الَلهّمَّ اِنّا نَشکُو اِلَیکَ فَقد َنَبِیِّنا صَلَواتُکَ عَلَیه وآله وَ غَیبَهَ وَلِیِّنا وَ کَثرَهَ عَدُوِّنا وَ قِلَّهَ عَدَدنا وَ شِدَّهَ الِفتَنِ بِنا وَ تَظاهُرَ الزَّمانِ عَلَینا.

[2]. عَن رَسُولِ الله ؛ قالَ الحَوارّیون لِعیسی: یا روُحَ الله ! فَمَن نُجالِسُ اِذاً ؟ قالَ: مَن یُذکِّرکُمُ الله رُؤیَتُهُ، وَ یَزیدُ فِی عِلمِکُم مَنطِقُه وَ یُرَغَّبُکُم فِی الآخِرَهِ عَمَلُهُ ( تحف العقول: 44 ) .

[3]. عَن عَلِیّ: اِنَّما االعالِمُ مَن دَعاهُ عِلمُهُ اِلی الوَرَعِ وَالتُّقی وَالزُّهدِ فی عالِمَ الفَناءِ وَالتّوَلُّهِ بَجَنَّهِ المأوی ( غررالحکم، ح3910 ) .