«و هر ذى جسدى كه بر زمين حركت مى‌كرد از پرندگان و بهايم و حيوانات و كلّ حشرات خزنده بر زمين و جميع آدميان مردند. هركه دم روح حيات در بينى او بود از هركه در خشكى بود مرد».[1]

و چنان شد كه آب همه سطح زمين را پوشاند و از فراز كوه‌هاى بلند نيز در همه جاى زمين برتر رفت:

«و آب بر زمين زياد و زياد غلبه يافت، تا آن كه همه كوه‌هاى بلند كه زير تمامى آسمان‌ها بود مستور شد. پانزده ذراع بالاتر آب غلبه يافت و كوه‌ها مستور گرديد».[2]

رويداد طوفان در قرآن‌

از ساحت قرآن بسى دور است كه با تورات- كنونى- در نقل داستانهاى افسانه‌اى بى‌پايه و سست هم‌نوا گردد. تنها و تنها واقعيت است كه در قرآن، پيراسته و به دور از خيالات و خرافات زمانه نمودار است.

اينك اين رويداد را بر اساس آنچه در سوره هود آمده مرور مى‌كنيم:

«حَتَّى إِذا جاءَ أَمْرُنا وَ فارَ التَّنُّورُ قُلْنَا احْمِلْ فِيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ ... قِيلَ يا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلامٍ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ عَلَيْكَ وَ عَلى‌ أُمَمٍ مِمَّنْ مَعَكَ وَ أُمَمٌ سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُمْ مِنَّا عَذابٌ أَلِيمٌ»[3].

تا آن گاه كه فرمان ما در رسيد و تنور[4] فوران كرد، فرموديم: در آن [كشتى‌] از هر حيوانى يك جفت، با كسانت- مگر كسى كه قبلًا درباره او سخن رفته است- و كسانى كه ايمان آورده‌اند، حمل كن. و با او جز [عده‌] اندكى ايمان نياورده بودند. و [نوح‌] گفت: در آن سوار شويد. به نام خداست روان شدنش و لنگر انداختنش، بى‌گمان پروردگار من آمرزنده مهربان است.

و آن [كشتى‌] ايشان را در ميان موجى كوه‌آسا مى‌برد، و نوح پسرش را كه در كنارى بود بانگ در داد: اى پسرك من، با ما سوار شو و با كافران مباش.

گفت: به زودى به كوهى پناه مى‌جويم كه مرا از آب در امان نگه مى‌دارد. گفت:

[1] . همان، باب 7/ 21.

[2] . همان، باب 7/ 19.

[3] . هود/ 40- 48.

[4] . كلمه‌اى عجمى كه در سخن عرب بر محل جوشش آب اطلاق مى‌شود؛ چنان كه در قاموس آمده است.