اين آيه نسبت به برخى از همسران پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم كنايه دارد كه راز وى را بر ملا ساخته رو در روى ايشان ايستادند، چنان كه در ابتدى سوره نيز آمده بود، بنابراين لحن آيه عتاب آلود است و روى سخن آن با همسران پيامبر: «إِنْ تَتُوبا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُما وَ إِنْ تَظاهَرا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلاهُ وَ جِبْرِيلُ وَ صالِحُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمَلائِكَةُ بَعْدَ ذلِكَ ظَهِيرٌ»[1]

ابن عباس مى‌گويد: همواره مشتاق آن بودم كه از عمر نام آن دو همسر پيامبر را كه در قرآن خطاب به آنها فرموده: «إِنْ تَتُوبا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُما» بپرسم، تا اينكه عمر به سفر حج رفت و من نيز همراه او بودم. پس چون در ميانه راه عمر به كنارى براى قضاى حاجت رفت من هم براى قضاى حاجت از جمع كناره گرفتم. وقتى برگشت آب بر دستانش ريختم و وضو گرفت. گفتم: يا امير المؤمنين، آن دو همسر پيامبر كه خدا درباره ايشان آن جمله را فرمود چه كسانى بودند؟ گفت: اى ابن عباس! از تو عجيب است (كه خبر نداشته باشى) آن دو عايشه و حفصه بودند، سپس شروع كرد به نقل داستان آن دو در اين قضيه.[2]

[1] . تحريم/ 4.

[2] . ر. ك: الدر المنثور، 8/ 220.