منابع و مأخذ

1. آشتيانى، محمدحسن، بحر الفوائد فى شرح الفرائد، ناشركتابخانه آيت‌الله مرعشى، 1403 ق.

2. بابايى، على اكبر و عزيزى كيا، غلامعلى، روحانى راد، روش شناسى تفسير قرآن، زير نظر محمود رجبى، پژوهشكده حوزه و دانشگاه و (سمت)، چ اول، 1379.

3. جوهرى، اسماعيل بن حماد، الصحاح تاج اللغة و صحاح العربية، دارالعلم للملايين، بيروت، چ چهارم، 1407.

4. دهخدا، على‌اكبر، لغت نامه دهخدا.

5. ربانى گلپايگانى، على، هرمنوتيك و منطق فهم دين، انتشارات مركز مديريت حوزه علميه قم، چ اول، 1383 ش.

6. رشيدرضا، محمد، المنار، دار المعرفة، بيروت، الطبعة الثانية، بى‌تا.

7. زبيدى، محمدمرتضى، تاج العروس من جواهر القاموس، مكتبة الحياة، بيروت، بى تا.

8. زركشى، محمد بن عبدالله، البرهان فى علوم القرآن، دار الاحياء الكتب العربيه، الطبعه الاولى، 1376.

9. سراقى، بهروز، جايگاه سياق در فهم قرآن از ديدگاه علامه طباطبايى، پايان نامه، دانشگاه مفيد، 1387.

10. صدر، سيد محمدباقر، دروس فى علم الاصول، ناشر دارالمنتظر، چ اول، 1405 ق.

11. طباطبايى، سيد محمدحسين، الميزان فى تفسير القرآن، دارالكتب الاسلامية، تهران، 1380 ش.

12. فرانك، پالمر، نگاهى تازه به معنا شناسى، مترجم: كوروش صفوى، نشر مركز، چ اول، 1366.

13. كنعانى، سيد حسين، «سير تحول كاربرد سياق در تفسير»، مجله مشكوة، شماره 87، سال 1384.

14. مظفر، محمدرضا، اصول فقه، مركز انتشارات دفتر تبليغات، چ چهارم، بى‌تا.

15. معرفت، محمدهادى، التفسير الاثرى الجامع، مؤسسة التمهيد، قم، 1383 ش.