روايت مى‌كند كه امام قرائت كرد: «وَ إِذا تَوَلَّى سَعى‌ فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيها وَ يُهْلِكَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ‌ بظلمه و سوء سيرته‌ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الْفَسادَ؛[1] و هنگامى كه روى برمى‌گرداند (و از نزد تو خارج مى‌شود) در راه فساد در زمين، كوشش مى‌كند و حرث و نسل را/ با ستم و بدرفتارى‌اش/ نابود مى‌سازد و خداوند فساد را دوست نمى‌دارد.»

پيداست، امام چگونگى نابود كردن را توضيح مى‌دهد كه با سوزاندن و گذاشتن شمشير بر گردن مردم نيست، بلكه با جور و ستم و بد اداره كردن تحقق مى‌يابد.

2. باز- با سند خود- از امام موسى بن جعفر عليهما السّلام روايت مى‌كند كه امام عليه السّلام تلاوت كرد: «أُولئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ ما فِي قُلُوبِهِمْ فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَ عِظْهُمْ‌ فقد سبقت عليهم كلمة الشّقاء و سبق لهم العذاب‌ وَ قُلْ لَهُمْ فِي أَنْفُسِهِمْ قَوْلًا بَلِيغاً؛[2] آنها كسانى هستند كه خدا، آنچه را در دل دارند مى‌داند از آنان اعراض كن و آنها را اندرز ده/ كه هم كلمه بدبختى بر آنان پيشى گرفته و هم عذاب بر آنان پيشى گرفته است/ و با بيانى رسا نتايج اعمالشان را به آنها گوشزد نما.»

علامه مجلسى مى‌گويد: «بر فرض كه اين حديث، درست باشد، امام عليه السّلام مى‌خواهد آيه را تفسير كند و دليل اعراض را مشخص نمايد.»

امّا نورى در پاسخ او مى‌نويسد: «ظاهر سياق حديث، نشان مى‌دهد كه اين اضافى جزء قرآن است و نه تفسير آن.»[3]

لكن ظاهر حديث كاملا موافق نظر مجلسى است كه به جايگاه سخنان امامان به خوبى آگاهى دارد، برخلاف پندارها و تخيّلات افرادى همچون نورى.

3. و از امام صادق عليه السّلام روايت مى‌كند كه قرائت نمود: «ثُمَّ لا يَجِدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ‌

[1] . كافى، ج 8، ص 289، شماره 435 و آيه 205 سوره بقره( 2).

[2] . كافى، ج 8، ص 184، شماره 211 و آيه 63 سوره نساء( 4).

[3] . فصل الخطاب، ص 275.