استاد ابوالكلام آزاد مى‌نويسد:

دو كلمه يأجوج و مأجوج در ظاهر، عبرى است، ولى در اصل، عبرى نيست، بلكه دو كلمه بيگانه است كه صورت عبرى به خود گرفته است.

يونانيان اين دو كلمه را «گوگ»(Gog) و «ماگوگ»(Magog) گويند. اين دو واژه به همين صورت (گوگ و ماگوگ) در ترجمه سبعينيه تورات آمده و به همين شكل به زبان‌هاى اروپايى وارد شده است.

اين نام بر اقوامى وحشى اطلاق مى‌شده است كه از سال ششصد پيش از ميلاد، در ماوراى كوه‌هاى قفقاز ساكن بوده‌اند و با نام تاتار معروف بودند. اين نقطه شمال شرقى از دنياى آن روز به مغولستان (منغوليا) موسوم بود و قبايل كوچ‌نشين آن، «منغول» يا «مغول» ناميده مى‌شوند.

طبق منابع چينى، اصل كلمه منغول، «منگوك» يا «منچوك» است و در هر دو حال، اين كلمه بسيار نزديك به كلمه عبرى مأجوج است كه يونانيان نيز آن را «ميگاگ» مى‌خوانده‌اند.

در تاريخ چين، از قبيله ديگرى در اين سرزمين نام برده مى‌شود كه «يوشى»(Yuechi) خوانده مى‌شدند. ظاهراً اين كلمه در طول قرون تحريف يافته و به صورت «يأجوج» عبرى درآمده است.[1]

در تاريخ، تعابير زير درباره اين قوم به كار رفته است:

در تاريخ باستان هرودوت: «ماساگت» (ماساژت يا ماساجت)؛ نزد يونانيان:

«گوگ» و «ماگوگ»؛ در تورات: «جوج» و «ماجوج»؛ نزد چينيان: «منگوك» يا «ميخوك» و «يوشى»؛ در غرب: «يوئه چى».

همه اين نام‌ها حكايت از يك ريشه دارد كه همان اقوام ددمنش و اوباشى است‌

[1] . كورش كبير، ص 271- 273.