مشرف بر درياچه است. در اين قلعه نقش‌هايى يافت شده كه نشان دهنده قدمت اين منطقه است. گويا كورش ترجيح داده است به موازات سواحل درياى خزر حركت كند؛ به گونه‌اى كه دريا در سمت راست او قرار داشته و به سوى شمال تا كوه‌هاى قفقاز سير كرده است. اين بدان معناست كه وى كناره‌هاى تلخ رود را به سمت سرزمين‌هاى ساحلى درياى خزر پيموده است. اين ناحيه دشت‌هاى باريكى است كه به دليل كمىِ ارتفاع آن- كه گاه از سطح دريا پايين‌تر است- گرم مى‌باشد و در زمستان‌ها به ندرت، يخبندان مى‌شود. در تابستان‌ها نيز به ندرت، دماى آن از 32 درجه پايين‌تر مى‌آيد، اما داراى رطوبت بسيار است و در سال به تناوب، باران‌هاى فراوانى در آن مى‌بارد، از اين رو جنگل درختان برگ‌ريز، مانند بلوط و دردار- كه در زمستان‌ها برگ‌هايشان مى‌ريزد- در آن مى‌رويد.

كورش به موازات ساحل درياى خزر حركت كرد تا به رودى رسيد كه كورش ناميده شد. اين رود، سايروس يا سيروس- كه همان كورش است- نام داشت و اكنون رود «كورا» ناميده مى‌شود. اين ناحيه بخشى از آذربايجان شرقى است كه در جنوب شرق قفقاز قرار دارد و شامل دشت‌هاى پايين دست رود كورا مى‌شود.

كوه‌ها از همه طرف، اين دشت را احاطه كرده و تنها راه نفوذى آن، از جهت مشرق است كه درياى خزر در آن‌جا قرار دارد. اين كوه‌ها شامل كوه‌هاى قفقاز از شمال، كوه‌هاى ارمنستان از غرب و كوه‌هاى آذربايجان شرقى از جنوب است. آب‌ها از همه سو، از كوه‌هاى اطراف به سوى اين دشت‌ها حركت مى‌كند و به سبب مسافت كوتاه، با شتاب و تند حركت مى‌كند، از اين رو درّه‌هاى ژرفى را ايجاد كرده است كه از مراكز كشاورزى اين منطقه شمرده مى‌شود. كوه‌هاى بلند پيرامون دشت‌ها، مانع از رسيدن باران وموجب كمىِ بارندگى و خشكى اين ناحيه مى‌شود، اما آب‌هايى كه از ارتفاعات سرازير مى‌شود، اين خشكى را جبران مى‌كند. معروف‌ترين و طولانى‌ترينِ اين رودها، رود كورا است كه سرچشمه آن در گرجستان است. اين رود