به على عليه السّلام فرمود:

«وقتى من مردم، بدنم را با هفت مشك آب از چاه غرس غسل بده».

(1)

بئر قرّاصه:

قراصه در غرب مساجد فتح (مساجد سبعه)، در راه چاه رومه به مدينه قرار دارد و جابر بن عبد اللّه در آنجا زمينى داشته است. در كتاب‌هاى حديث، درباره اين چاه داستانى درباره بدهكارى پدر جابر كه در غزوه احد درگذشت، نقل شده است.

(2)

بئر قريصه:

يكى از چاه‌هاى مدينه است كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله از آن آب نوشيده‌اند.

(3)

بئر مرق:

چاهى است در مدينه كه در اخبار هجرت از آن ياد شده است.

(4)

بئر معونه:

جايى است در سرزمين نجد، و به قولى نزديك كوه ابلى كه در ماه صفر سال چهارم هجرى در محل اين چاه فاجعه كشتار عده‌اى از مسلمانان به وقوع پيوست. عده‌اى اين فاجعه را با كشتار مسلمانان در رجيع خلط كرده‌اند، در صورتى كه اين‌ها دو واقعه متفاوت‌اند كه در دو مكان دور از هم اتفاق افتاده‌اند.

(5)

بئر يسره:

چاه بنى اميّة بن زيد و يكى از چاه‌هاى مدينه بوده است. نام قبلى اين چاه «عسره» بود و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله آن را «يسره» ناميد. در طبقات ابن سعد آمده است كه چاه ياد شده به نام «عبيره» موسوم بوده است؛ اما احتمال مى‌دهم تصحيف باشد.

[باب بنى جمح:

يكى از درهاى مسجد الحرام در زمان ازرقى بوده كه مقابل «باب بنى هاشم» قرار داشته است، سپس در جريان توسعه مسجد الحرام تخريب گرديده است.[1] بنى جمح كه اين در به نام آنها ناميده شده، شاخه‌اى از قبيله قريش بوده‌اند.

شهيد ثانى نام ديگر آن را «باب الحنّاطين» خوانده و آن را روبروى ركن شامى دانسته است. دليل اين نامگذارى آن بوده كه نزديكى آن «حنطه» (گندم) يا «حنوط» ميّت مى‌فروخته‌اند.[2]

نام سوم آن، به نقل فاسى «باب العمره» است؛ زيرا كسانى كه از تنعيم به قصد عمره مفرده محرم مى‌شدند، از آن در به مسجد الحرام مى‌رفته‌اند.[3]]

______________________________
(1). معجم معالم الحجاز 1: 170.

(2). شرح لمعة 2: 329.

(3). تاريخ المدينة المنوره، ج 1، ص 283

[1] . معجم معالم الحجاز 1: 170.

[2] . شرح لمعة 2: 329.

[3] . تاريخ المدينة المنوره، ج 1، ص 283