يُضَلُّ بِهِ الَّذِينَ كَفَرُوا يُحِلُّونَهُ عاماً وَ يُحَرِّمُونَهُ عاماً لِيُواطِؤُا عِدَّةَ ما حَرَّمَ اللَّهُ فَيُحِلُّوا ما حَرَّمَ اللَّهُ زُيِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمالِهِمْ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكافِرِينَ‌.[1]

همانا نسى‌ء افزايش در كفر است و به وسيله آن، كافران به گمراهى كشيده مى‌شوند. يك سال آن را حلال و يك سالش را حرام مى‌كنند، تا تعداد ماه‌هايى را كه خداوند حرام كرده كامل كنند و آنچه را كه حرام كرده حلال نمايند. زشتى اعمال آنها در نظرشان [نيكو] زينت داده شده و خداوند كافران را هدايت نمى‌كند.[2]]

(1)

نصب:

(به ضمّ اول و سكون دوم)، جايى است نزديك مدينه كه با آن چهار ميل فاصله دارد. بعضى گفته‌اند: نصب جزء معادن القبليه است. از مالك بن انس روايت شده كه: عبد اللّه بن عمر به ذات النّصب رفت و نماز را شكسته خواند.

(2)

نصيبين:

در منتهى اليه شمال جزيره فرات در مرز يمن، بين تركيه و سوريه واقع است و جزو خاك تركيه مى‌باشد. در مجاورت شهر سورى قامشلى قرار دارد و فاصله ميان اين دو شهر، فقط خط مرزى است كه نصيبين در شمال خط و قامشلى در جنوب آن است. يكى از شاخه‌هاى رود خابور از اين شهر مى‌گذرد. در سرگذشت سلمان فارسى از نصيبين سخن به ميان آمده است.

(3)

نضير:

(به فتح نون)، بنو نضير قبيله‌اى يهودى بودند كه در مدينه سكونت داشتند. اين قبيله در عصر جاهلى به مدينه مهاجرت كردند و حقّى در اين شهر نداشتند؛ چرا كه عرب نبودند. در مدينه نه عرب يهودى وجود داشت و نه يهودى عرب.

اين يهوديان چون سر به طغيان و سركشى برداشتند و كفران نعمت كردند و حق همسايگى را بد به جا آوردند و بر ضدّ عربها كه خداوند دين اسلام را به آنان ارمغان داد، دست به تحريك و فتنه‌انگيزى مى‌زدند، خداوند اجازه داد كه يهوديان را از مدينه برانند و اين خاك را از وجود آنان پاك سازند. بنى نضير و

______________________________
(1). توبه: 37

(2). برگرفته از ميقات ش 3، مقاله «بحثى درباره نسى‌ء».

[1] . توبه: 37

[2] . برگرفته از ميقات ش 3، مقاله« بحثى درباره نسى‌ء».