(1)

نخل:

جمع «نخله»، واديى است كه شهر حناكيه، در يكصد كيلومترى شرق مدينه، در آن واقع است. در خبر غزوه «ذات الرقاع» از اين وادى ياد شده است.

(2)

نخله:

به معناى درخت خرماست. در اخبار مربوط به سريّه عبد اللّه بن جحش آمده است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله به او نامه‌اى نوشت و در آن آمده بود كه: «به مسير خود ادامه بده و در نخله فرود آى و آنجا در كمين قريش باش و راجع به آنها براى ما كسب خبر و اطلاع كن».

دو نخله داريم: يكى نخله شامى و ديگرى نخله يمانى. مقصود از نخله در اين نامه، نخله يمانى است؛ زيرا اين نخله در راه قديمى ميان مكه و طائف قرار داشته است. سرچشمه و مصبّ اين دو نخله، مجاور هم هستند؛ زيرا آبهاى هر دو از سراة، واقع در غرب طائف، سرچشمه مى‌گيرند و سپس به سمت شمال و بعد به سمت غرب جريان مى‌يابند و سرانجام در جايى به نام «بستان ابن معمر» به يكديگر مى‌پيوندند و از آنجا به بعد، وادى مرّ الظهران را پديد مى‌آورند.

(3)

نخلة الشاميه:

وادى غول پيكرى در حجاز و يكى از دو ريزابه بزرگ «مرّ الظهران» است و از آنجا تا مكه، يك شب راه مى‌باشد. «بطن نخله» كه حديث ليلة الجنّ درباره آن وارد شده و در راه يمن به مكه قرار دارد، منسوب به همين نخله شامى است.

(4)

نخلة اليمانيه:

وادى‌اى است در حجاز و يكى از دو شعبه «مرّ الظهران» مى‌باشد.

اين وادى آبهاى هدأه طائف را مى‌گيرد.

راه قديمى طائف و راه نجد از مكه، كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله در غزوه طائف آن را پيمود، از نخله يمانى مى‌گذرد. خلاصه سخن آنكه: نخله يمانى و شامى حدود 43 كيلومترى شمال شرقى مكه به يكديگر مى‌پيوندند.

(5)

نخيل:

مصغّر «نخل»، دهكده‌اى است در وادى‌اى به نام «نخيل» كه در مجاورت وادى نخل يا همان وادى حناكيه قرار دارد. هرگاه كسى از مدينه به سمت قصيم برود، در يكصد كيلومترى مدينه به حناكيه مى‌رسد كه وادى نخل در آنجا قرار دارد و در سمت راست او مى‌افتد.

(6)

ندوه (دار الندوه):

خانه‌اى بوده كه قصىّ بن‌