و بر آن مى‌آرميد و از آنجا كه كنار ستون ياد شده جايگاه قرار دادن سرير؛ يعنى تختخواب آن حضرت بوده به ستون سرير معروف شده است.[1]

4. استوانه توبه:

چهارمين ستون از سمت منبر و دوّمين ستون از طرف قبر شريف پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله و سوّمين ستون از سوى قبله است و به ستون «ابى لبابه» معروف مى‌باشد.

اقشهرى مى‌نويسد: ميان سيره‌نويسان و محدّثان درباره گناه ابو لبابه اختلاف است؛ جمعى بر اين باورند كه وى به واسطه تخلّف از شركت در غزوه تبوك و احساس ندامت از آن، خود را به آن ستون با زنجيرى سنگين، محكم بست.

ولى ابن هشام و ابن اسحاق مى‌گويند: هنگامى كه «بنى قريظه» به واسطه نقض عهد با مسلمانان، از سوى سپاه اسلام در محاصره قرار گرفتند، نماينده‌اى نزد پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله فرستادند و از آن حضرت خواستند تا ابو لبابه را براى مشورت پيش آنها بفرستند و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله او را فرستاد. وقتى ابو لبابه نزد آنها رسيد، زنان و كودكان آنها پيش او آمده و سخت گريستند. ابو لبابه به حال آنها رقّت و ترحّم كرد و از اين‌رو، وقتى كه از او پرسيدند صلاح است تسليم شوند؟

ابو لبابه پاسخ داد: آرى، ولى با دست اشاره به گلويش كرد؛ يعنى اگر تسليم شويد كشته مى‌شويد.

ابو لبابه مى‌گويد: به خدا سوگند هنوز از آنجا گامى برنداشته بودم كه احساس خيانت نسبت به خداوند و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله وجود مرا فرا گرفت.

سپس ابو لبابه از پيش آنها بيرون شد و به جاى آنكه نزد پيامبر صلّى اللّه عليه و آله برود، راه مسجد را پيش گرفت و خود را به ستونى بست و سوگند ياد كرد كه اجازه ندهد جز پيامبر صلّى اللّه عليه و آله كسى او را از ستون بگشايد. وقتى اين خبر به آن حضرت رسيد، فرمود: اگر ابو لبابه پيش من آمده بود، برايش طلب آمرزش مى‌كردم ولى اكنون كه كارش به اينجا كشيده است، تا زمانى كه خداوند او را نبخشايد، وى را از ستون نمى‌گشايم.

سرانجام آيه شريفه:

______________________________
(1). المسجد النبوى عبر التاريخ، صص 53 و 54، به نقل از فتح البارى، ج 4، ص 272؛ سمهودى، ج 2، صص 447 و 448

[1] . المسجد النبوى عبر التاريخ، صص 53 و 54، به نقل از فتح البارى، ج 4، ص 272؛ سمهودى، ج 2، صص 447 و 448