فرمود: اى بريده، بعد از من لشكركشى‌ها خواهد شد و اگر تو هم اعزام شدى به لشكرى كه به مشرق گسيل مى‌شود بپيوند ... و از آن ميان در لشكرى باش كه به سرزمينى به نام «مرو» رهسپار مى‌شود.

(1)

مروان:

از «مرو» است به معناى سنگ چخماق. به قول ديگر، نام كوهى است و برخى گفته‌اند نام دژى است در اطراف ربذه كه مالك آن شليل، جد جرير بن عبد اللّه بجلىّ، صحابى رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله بوده است.

(2)

مروّت:

(به فتح ميم و ضم و تشديد راء)، در خبر مربوط به هيأت اعزامى حصين بن مشمت به حضور رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله آمده است كه آن حضرت آبهايى مانند اصيهب و ماعزه را در مروّت به اقطاع وى داد. مروّت: وادى‌اى است در العاليه، واقع در سرزمين بنى تميم.

(3)

مروه:

تپه‌اى است سنگلاخى كه حدّ نهايى مسعى از شمال مى‌باشد و سعى ميان صفا و مروه، بعد از هفت شوط، در آنجا به پايان مى‌رسد.

(4)

مروه (ذو المروه):

منسوب به صخره سفيد برجسته‌اى از نوع مرو (سنگ آتش‌زنه) مى‌باشد. ذو المروه در مصبّ وادى جزل به «اضم»، در سيصد كيلومترى شمال مدينه واقع شده و هنوز هم به اين نام مشهور است. سبرة بن معبد جهنى، صحابى پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله، در اين مكان به سر مى‌برده است. روايت شده كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله در ذو المروه فرود آمد و نماز صبح را در آنجا خواند. ذو المروه جزو وادى القرى و يا بين [ذو] خشب و وادى القرى است و يكى از منزلگاه‌هاى مسير رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله به تبوك بوده است.

(5)

مرّه: (ثنيّه)،

در روايتى به تخفيف راء (نه تشديد) آمده است. جايى است همچنان معروف ميان غدير خم و الفرع در راه هجرت پيامبر.

(6)

مرّه:

روستايى بوده كه بعدها به صورت يكى از محله‌هاى دمشق درآمد. گفته مى‌شود: قبر دحيه كلبى در آنجا است.

(7)

مريح:

مصغّر «مرح» است، به معناى فرح و شادى. نام اطم يا دژى است در مدينه نزديك بطحان.

(8)

مريد:

اطم يا دژى بوده در مدينه، از آن بنى خطمه.