(1)

«ظ»

(2)

ظاهره:

سمهودى مى‌نويسد: ظاهره در ناحيه «نقا» از حرّه غربى مدينه است. در تاريخ آمده است كه يهوديان سعى كردند ميان دو قبيله مسلمان اوس و خزرج را به هم بزنند و رشته برادرى ميان آنان را از هم بگسلند؛ به طورى كه اين دو قبيله براى جنگ با يكديگر آماده شدند و گفتند: «وعده ما در ظاهره».

پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله به محض آگاه شدن از جريان، با گروهى از مهاجران، نزد آنان رفتند و ... در تفسير آيه شريفه‌ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تُطِيعُوا فَرِيقاً مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتابَ ...[1] از اين مكان نام برده شده است.

(3)

ظبى:

(به فتح اول و سكون باء)، بكرى نقل كرده است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله به مردى كه او را در رأس سريه‌اى فرستاد، فرمود: «در سرزمين آنان، ظبى فرود آى». اين ظبى غير از آن «ظبى» است كه در راه هجرت واقع شده و از آن نام برده‌اند و نزديك مدينه است؛ چرا كه اين ظبى روايت ديگرى است از «وادى ريم».

(4)

ظبيه:

در حديث آمده است: پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله نوشت: «اين چيزى است كه محمد پيامبر، به عوسجة بن حرمله جهنى داد: از ذى المروة، تا ظبيه، تا جعلات، تا كوه قبليه. هيچ كس ديگرى حق ادعا در اينها را ندارد». ظبيه، جايى است در سرزمين جهينه و سرزمين جهينه از نواحى ينبع، واقع در ساحل درياى سرخ مى‌باشد.

(5)

ظبيه:

(عرق الظبيه)، اين كلمه به ضمّ اول و

______________________________
(1). آل عمران: 100 تا 103

[1] . آل عمران: 100 تا 103