در اين بيت منظورش از «يا» در آخر هر دو مصرع، ياء مضارع؛ يعنى حرف مضارع از «يفعل» هست و آن را رمز از «يفعل» قرار داده است؛ يعنى: «لا يفعل» و «اذا يفعل». و ديگرى گفته است:

يعنى: با كار خير، خير مى‌طلبى و با كار شر، شر را و من شر را نمى‌خواهم مگر اينكه تو بخواهى.

منظور از «تا» اشاره به «تشاء» و منظور از «فا» همان فاء جزاء است؛ يعنى:

ابو جعفر، محمد بن جرير طبرى (متوفاى سال 310) مى‌گويد: «شواهد و دلايل مبنى بر استعمال حروف مقطعه توسط اعراب، فراوان است» به طورى كه با ذكر همه آن موارد، كتاب طولانى خواهد شد[1].

ديدگاهها و نظرات مختلف در حل اين رموز

قول اول: عدّه‌اى گفته‌اند كه بر اساس حساب ابجدى‌[2] رمز مدّت عمر دين اسلام را دريافته‌اند. و اولين كسى كه متوجّه اين موضوع شده است، يهوديان مدينه در زمان رسول خاتم- صلى اللّه عليه و آله- بوده‌اند؛ زيرا هنگامى كه سوره بقره در مدينه نازل شد و به قول خداى سبحان به «الم» آغاز گرديد، حىّ بن اخطب، و ابو ياسر بن اخطب و تنى چند از دانشمندان يهود، به محضر پيامبر اسلام- صلى اللّه‌

[1] جامع البيان، ج 1، ص 70.

[2] در اين فرضيه منظور از اعداد، همان تعداد سالهاى عمر اسلام مى‌باشد. بنا بر اينكه الف در امثال« الم» رمز و كنايه از يك سال باشد و لام عبارت از سى سال و ميم عبارت از چهل سال و مجموع هفتاد و يك سال مى‌شود.