اين صفت على الاطلاق شامل «ابراهيم» هاى اين امّت نيز مى‌شود [بنابراين اگر در روايات، ابراهيم عليه السّلام را شيعه على عليه السّلام معرفى كرده‌اند با اين توجيه بوده است.] و هر گاه فرعون به علت طغيان و گردنكشى در زمين، دشمن خدا به حساب آيد، اين حكم، بى‌هيچ تفاوتى شامل فرعون‌هاى اين امت نيز مى‌گردد،[1] و اين معناى دقيق- همانگونه كه علماى بزرگ بيان كرده‌اند- همان است كه از فرمايش ائمه عليهم السّلام- آنجا كه فرموده‌اند: «نام ما را در قرآن مى‌يافتيد» يا «ربع يا ثلث قرآن درباره ماست»- اراده شده است؛ يعنى ياد ما را با وصفى آشكار در اين مصحف موجود مى‌يافتى، به شرط آنكه چشمانى با بصيرت داشته باشى.

محدث نورى بى‌جهت پنداشته است كه مقصود، حذف و اسقاط آيات قرآن است.[2] خداوند ما را از لغزش دل و ديده نگاه دارد.

خداوند را سپاس مى‌گوييم كه ما را بر اين كار هدايت نمود و اگر او ما را رهنمون نمى‌گشت، هرگز هدايت نمى‌يافتيم.

[1] . در تفسير آيه شريفه:« وَ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَواهُ بِغَيْرِ هُدىً مِنَ اللَّهِ؛ چه كسى از آن‌كه بى‌هدايت الهى از هواى نفس خود تبعيت كند گمراهتر است». قصص 28: 50. از ابو الحسن عليه السّلام روايت شده است كه فرمود:« مقصود كسى است كه بدون هدايت يكى از امامان و پيشوايان هدايت، رأى خود را دين خود كند». الكافى، ج 1، ص 374، شماره 1.

از امام صادق عليه السّلام درباره آيه‌« وَ ما تُغْنِي الْآياتُ وَ النُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لا يُؤْمِنُونَ؛ نشانه‌ها و هشدارها، گروهى را كه ايمان نمى‌آورند سود نمى‌بخشد». يونس 10: 101. سؤال شد. فرمود:« آيات، ائمه و هشداردهندگان انبيا عليهم السّلام هستند». الكافى، ج 1، ص 207، شماره 1.

از امام باقر عليه السّلام درباره آيه‌« كَذَّبُوا بِآياتِنا كُلِّها؛ تمام آيات ما را تكذيب كردند». قمر 54: 42. سؤال شد فرمود:

« يعنى تمام اوصيا». الكافى، ج 1، ص 207، شماره 2.

[2] . فصل الخطاب، ص 237، 239، 246 و 247.