خلال اين حوادث تمام آثار شريعت، از جمله تابوتى كه در آن كتاب شريعت نگهدارى مى‌شد، از بين رفت تا آنكه در سال 538 قبل از ميلاد بابل توسط كورش پادشاه ايران فتح شد.

كورش در اولين اقدام، تمام اسراى بنى اسرائيل را آزاد كرد و فضايى آرام و راحت را براى ايشان ايجاد نمود. او فرمان بازسازى ساختمان بيت المقدس و مكان‌هاى يهود را صادر كرد. كار بازسازى به دست نوه او داريوش (521- 486 قبل از ميلاد) پايان يافت.

بيشتر يهوديان، ماندن در حمايت پادشاهان فارس را بر برگشت به شهرهاى خود ترجيح دادند. اينان چون باسواد بودند، به امر ديوانى گماشته مى‌شدند.

سرانجام در دوره اردشير درازدست (در سال 457 قبل از ميلاد) كاهن پيرى به نام عزرا در رأس جمعيتى انبوه از اسيران بنى اسرائيل- كه اسامى ايشان در اصحاح دوم از كتاب عزرا[1] آمده است- آماده رهسپارى به بيت المقدس شدند. شاه، آنان را با مال كافى روانه كرد. او (عزرا) به اورشليم آمد تا شريعت را بازسازى كند و عبادات و مراسم ديرين آنرا اصلاح نمايد؛ از اينرو براى خواندن دعا و نسخه‌هاى كتب قديم كليساهايى ساخت. كوشش‌هاى او براى تجديد شريعت باعث شد تا جمعى از يهود از او درخواست كنند شريعت را از نو تدوين كند و كتاب عهد عتيق را تجديد نمايد. عزرا به اجابت خواهش ايشان مصمم شد. او در حالى‌كه 130 سال از سقوط اورشليم و 80 سال از فتح بابل توسط كورش مى‌گذشت، با استمداد از باقى‌مانده خاطره خود و نيز با استفاده از پاره‌هاى كتب قديمى و اطلاعات پراكنده مردم، عهد قديم فعلى را گردآورى نمود.

جيمس هاكس مى‌گويد كه عزرا براى اصلاحات دينى و تصحيح شعائر متداول و نيز تأسيس كليساها- جهت خواندن دعاهاى مأثور و نوشته‌هاى مقدس پيشين- اقدام نمود. به اعتقاد ما او پس از اين رخدادها، كتب تواريخ و كتاب عزرا و بخشى از كتاب نحميا را نوشت. تمامى كتاب‌هاى عهد عتيق- كه امروزه شريعت ما به‌شمار

[1] . كتاب مقدس، عهد قديم، ص 739.