نرفت. علقمة بن قيس- كه يكى از صحابه مولا امير مؤمنان است- نقل مى‌كند:

روزى ابن مسعود در حلقه درسش‌[1] گفت: «اگر مى‌دانستم كسى از من داناتر به قرآن وجود دارد، هرجا كه بود به سوى او مى‌شتافتم.»

يكى از شاگردان پرسيد: «آيا خدمت على رسيده‌اى؟»

ابن مسعود گفت: «آرى، خدمت على رسيده‌ام، از او استفاده كرده‌ام و قرآن را نزد او خوانده‌ام؛ او بهترين و داناترين فرد پس از پيامبر است. من او را همانند دريايى خروشان يافتم»[2].

ابن طاووس در كتاب سعد السعود در تأويل آيه‌ وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصِيبَنَّ الَّذِينَ ظَلَمُوا مِنْكُمْ خَاصَّةً[3] از ابن مسعود نقل مى‌كند: پيامبر پس از نزول آيه به من فرمود:

«ابن مسعود، مطلبى را نزد تو به امانت مى‌گذارم، پس هرچه به تو مى‌گويم خوب حفظ كن و پس از من براى مردم بازگو كن؛" هركس با على بر سر اين جايگاهى كه من دارم (زعامت مسلمانان) ستيز كند، نبوت من و نبوت همه پيامبران پيش از من را منكر شده است"»[4].

اين شناخت ابن مسعود، ابو ذر و سلمان نسبت به امير مؤمنان عليه السّلام همان شناختى است كه ما نسبت به امام داريم. شيعه مى‌داند كه براى پذيرش منصب در دولت‌هاى غير مشروع، بايد ابتدا مشروعيت آن منصب را از مقام صالح كسب كند.

[1] . در آن زمان جلسه‌هاى درس در مساجد برگزار مى‌شد و شاگردان، حلقه‌وار اطراف استاد مى‌نشستند و به آن حلقه درس مى‌گفتند.

[2] . سعد السعود، ص 285؛ بحار، ج 89، ص 105.

[3] .« از فتنه‌اى كه تنها ستمكاران شما را فرا نخواهد گرفت بپرهيزيد». انفال، 25.

[4] . الطرائف في معرفة الطوائف، ص 36؛ قاموس الرجال، ج 6، ص 607.