اين حيوان از مجامعت چند حيوان پديد مى‌آيد. اينان مى‌گويند: چون حيوانات گونه‌گون از خشكى به سوى آب مى‌روند و در آب گرد مى‌آيند جملگى بر يك حيوان علفخوار مى‌جهند و اين حيوان مختلف الاعضاء به هم مى‌رسد [!] اين از نادانى گوينده و ناچيزى شناخت آفرينشگر جلّ قدسه است، [زيرا] هر حيوانى كه با هر صنفى نزديكى نمى‌نمايد. اسب با شتر و يا شتر با گاو در نمى‌آويزد و مقاربت نمى‌كند، بلكه جفتگيرى هنگامى است كه دو حيوان [از يك جنس باشند و يا] با هم شبيه و در آفرينش به يك ديگر نزديك باشند، مانند: نزديكى اسب با خر كه از آنها «استر» به هم مى‌رسد و يا نزديكى گرگ با كفتار كه از آنها حيوانى به نام «سمع» پديد مى‌آيد. وانگهى چنين نيست كه حيوانى كه از آنها به هم مى‌رسد؛ مانند زرافه كه عضوى از اسب، عضوى از شتر و عضوى از گاو دارد، همه اعضاى آنها را داشته باشد بلكه گويا آميخته‌اى از آنهاست [و مجموعش به مجموع آنها ماند نه اينكه عضوى به يكى ماند و عضو ديگر به ديگرى‌] چنان كه در آستر اگر به سر و گوش و سرين و دم و سم آن بنگرى مى‌بينى كه شكل آنها [مانند همان اعضا از اسب و دراز گوش است و] چيزى ميان اعضاى اين دو حيوان است حتى صداى استر چيزى شبيه صداى آن دو و گويا آميخته شيهه اسب و عرعر درازگوش است. اين خود دليل آن است كه بخلاف پندار جاهلان ثمره مجامعت چند حيوان نيست، بلكه آفرينشى شگفت از شگفتيهاى خلقت است كه خداوند جل و علا آن را برهان قدرتش نهاده و اينكه كسى را ياراى ناتوان نمودن او نيست. نيز تا دانسته شود كه او آفرينشگر تمام حيوانات است و مى‌تواند اعضاى چند حيوان را در هر حيوان كه بخواهد گرد آورد و آنها را در هر جا كه خواهد بپراكند و هر چه خواهد بر آفرينش بيفزايد و هر چه‌