شرح راوى حمزة بن محمد الطيار از امام صادق عليه السّلام سؤال نمود در باره تفسير آيه‌ (وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُضِلَّ قَوْماً بَعْدَ إِذْ هَداهُمْ حَتَّى يُبَيِّنَ لَهُمْ ما يَتَّقُونَ‌).

خلاصه مفاد آيه نظام تعليم و تربيت بشر مقتضى است كه ساحت كبريائى طريقه هدايت و عوائق آن را كاملا بيان فرمايد و چنان كه مردم تخلف نمايند از سعادت بى‌بهره خواهند شد و آيه از نظر توحيد افعالى نسبت اضلال را بساحت كبريائى داده است كه از نظر اجراء عقوبت كه هدايت و رهبرى كبريائى و رسول صلّى اللَّه عليه و آله و سلم را نپذيرفته‌اند مستحق عقوبت گشته پروردگار در اثر تصميم آنان بضلالت و اعراض از حق هر آنچه خود خواسته‌اند نصيب آنان خواهد فرمود.

امام فرمود مفاد جمله آنست كه پروردگار بهر يك از آنان بفهماند و بياموزد كه چه عملى سبب رضايت و خوشنودى ساحت كبريائى از آنان خواهد شد و بسپاس نعمتهاى پروردگار قيام نموده باشند و نيز چه امورى را تحريم فرموده كه سبب سخط و غضب كبريائى شود از نظر اينكه بر خلاف شعار عبوديت مى‌باشد و تا هنگامى كه بهر يك از مردم تعليم نفرموده هرگز آنان را بضلالت نيافكند.

قال (ع): فألهمها فجورها و تقويها قال بين لها ما تأتى و ما تترك:

خلاصه آيه آنست كه بيان چگونگى تسويه و آفرينش نفس و نيروى عاقله‌