قصيده كعب بن جعيل‌

مى‌بينيم كه شام از كشور عراق اكراه دارد و مردم عراق نيز از شام اكراه دارند (و به هم كينه‌ورند).

و هر كدام نسبت به ديگرى دشمن است، و به نظر مى‌رسد كه همه در اين (دشمنى) دين را بهانه كرده‌اند.

اگر آنان ما را نيفكنند، ما آنها را مى‌افكنيم و ذليلشان مى‌كنيم، همان‌گونه كه آنان ما را قطعه‌قطعه مى‌كنند.[2] آنها گفتند: على امام ماست، و ما گفتيم: ما به (فرمانروايى) پسر هند راضى هستيم، ما گفتيم نظرمان اين است كه شما به ما بگرويد و گردن نهيد، و آنان گفتند كه ما بر آن نيستيم‌[3] كه به شما بگرويم و تحملتان كنيم.

فراسوى اين، تيز كردن نيزه‌هاست و كشيدن شمشيرها، و نيزه‌زدنى كه چشمها را آرام بخشد[4] (و نگرانى را از بين ببرد و كار ما و شما را يك رويه كند).

[1] شنهج( 1: 158):[\sُ تكره اهل العراق‌\z و اهل العراق لهم ...\z\E] و در الكامل مبرد، 184:

[\sُ تكره ملك العراق‌\z و اهل العراق لهم ...\z\E].

[2] متن از شنهج و الكامل« يقرضونا» و در اصل به تحريف‌[ يعرضونا].

[3] متن« فقالوا لنا لا نرى أن نرينا» و در شنهج‌[ الا لا نرى ... هان درست به نظرمان نمى‌رسد ...].

[4] متن« يقرّ العيونا»، و مبرد گويد:« به روايتى ديگر:[ يفض الشؤنا]، كه اين وجه بهتر است.

و در پايان اين شعر نكوهشى از على بن ابى طالب شده است كه ما از ذكر آن خوددارى كرديم.»( پايان قول مبرد).