به جان خودم، كه چه به روز مالك بيارم! چه بسا شانه‌ها و سر شانه‌ها را در هم شكسته‌ام.

و چه بسا شهسواران را كه من كشته‌ام و چه بسيار رزماوران و نيزه‌گذاران و شمشير زنانى را كه نابود كرده‌ام‌[1].

و چه بسا مردانى را كه به ميدان آمده‌اند از پاى در آورده‌ام، آرى همه اين چنين به دام هلاك افتادند.

راوى گويد:

چون اشتر با نيزه بر او تاخت عمرو جا ته كرد، آنگاه اشتر نيزه‌اى به چهره او زد ولى [نيزه‌] چندان كارگر نيامد. عمرو (از درد) بيتاب شد و [لگام اسبش را كشيد و دست‌] بر رخسار خود نهاد و گريزان به اردوگاه بازگشت.

جوانى از يحصبيان بانگ بر آورد: اى عمرو تو معاف هستى، كه نيروى جوانى ندارى، اى حميريان‌[2] آن (نيروى جوان كه) از شماست اينك با شما و در ميان شماست، پرچم را به من سپاريد[3]. آنگاه- وى كه نوجوانى بود[4]- پرچم را بگرفت و پيش تاخت و مى‌گفت:

اگر اشتر با نيزه بلند و ناوك دلدوزش بر عمرو چيره آمد.

به خدا، اينك به جان خودم (فرصت پيكار با او) براى من مايه مباهات است، اى عمرو دريغ از آن سرزمين سبز و خرم (كه به تو بخشيده‌اند)[5].

اى عمرو، رزماورى حميرى و يحصبى، با زخمهاى كارى كه مى‌زند، تو را از پيكار بى‌نياز مى‌دارد.

پرچم را به من دهيد كه امروز روز مرگ سرخ است.

[1] اين بيت در شنهج نيامده.

[2] متن« يا لحمير» و در شنهج( 2: 295)[ يا آل حمير].

[3] متن« ابلغونى اللواء» و در شنهج‌[ هاتوا اللواء پرچم را بياوريد].

[4] متن« غلاما شابا» و در شنهج‌[ غلاما حدثا جوانى نو رسيده‌].

[5] اشاره به سرزمين مصر( كه حكومت آن به عمرو بن عاص واگذار شده بود).