پيش از من و علمش به قرآن و سنّت بيش از من است و هموست كه خود جانبازى مى‌كند[1].

[رجز ظبيان‌]

نصر، از عمر بن سعد، از مردى از آل خارجة بن صلت كه گفت:

ظبيان بن عماره تميمى آن روز نبرد مى‌كرد و مى‌گفت‌[2]:

[3].

اى «ظبيان» تو را از درنگ در اين سرزمين بى آب چه حاصل؟

نه، سوگند به خداى زمين و آسمان بر روى دشمنان نيرنگ باز بكوب، با شمشير به هنگامه پيكار[4] تا آن كه متقابلا پاسخت دهند و هماوردى كنيد.

و گفت: به خدا ايشان را چندان به تيغ بزنيم تا آب را به ما وا نهند.

[از آنچه به روز فرات گفته شده‌]

نصر: عمر بن سعد با اسنادش گفت:

نبرد ميان ما و شاميان به درازا كشيد، و من گفته عبد اللّه بن عوف [بن‌] احمر[5] را به روز فرات فراموش نمى‌كنم. وى كه از زبده سواران على بود ايشان را به شمشير مى‌زد و مى‌گفت:

آب رونده فرات را براى ما باز گذاريد و ميدان ته كنيد يا تن به مقاومت در برابر لشكر انبوه ما دهيد.

[1]( مراد على بن ابى طالب عليه السلام است.- م.) متن از روى شنهج( 1: 330)« يسخى بنفسه» و در اصل به خطا[ ... بنفسى‌].

[2] اين رجز در تاريخ طبرى نيز( 5: 240) طبق همين روايت آمده.

[3] در شنهج( 1: 330) آمده است:[ ظبيان بن عماره تميمى بر شاميان حمله آورده مى‌گفت:

\sُ هل لك يا ظبيان من بقاء\z فى ساكنى الارض بغير ماء].\z\E

[4] در لغت« الوغى» و در متن به ضرورت شعرى به مد آخر« الوغاء» و در شنهج‌[ الهيجاء].

[5] در طبرى‌[ عبد اللّه بن عوف بن احمر ازدى‌] و تكمله در اينجا و آنچه پيشتر در ص 219 گذشت از طبرى است.