ميان مردى از يارانش كه او را حرّ[1] بن سهم بن طريف مى‌خواندند و از بنى ربيعة بن مالك‌[2] بود به آثار كسرى مى‌نگريست و بدين بيت از گفته ابن يعفر تميمى تمثّل مى‌جست‌[3]:

بادها بر خانه‌هاى (بر باد رفتگان) بر گذشت (و آنان را ببرد) گوييا (با يك ديگر) ديدارگاهى داشتند.

پس على گفت: آيا نگويى:

كَمْ تَرَكُوا مِنْ جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ. وَ زُرُوعٍ وَ مَقامٍ كَرِيمٍ. وَ نَعْمَةٍ كانُوا فِيها فاكِهِينَ. كَذلِكَ وَ أَوْرَثْناها قَوْماً آخَرِينَ. فَما بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ وَ ما كانُوا مُنْظَرِينَ‌ چه بسيار باغها و بوستانها، و كشتزارها و منازل عالى را رها كردند. و از ناز و نعمت فراوانى كه در آن غرق بودند چشم پوشيدند. و ما آن نعمتها را از قوم گذشته به قومى ديگر به ميراث داديم. و بر آن گذشتگان هيچ چشم آسمان و زمين نگريست و بر هلاكشان مهلت ندادند[4]».

بارى، آنان زمانى ارث‌برندگان بودند و اينك ارث دهندگان شدند، آنان شكر نعمت نگزاردند و بر اثر نافرمانى، دنيا نيز از ايشان گرفته شد. از كفران نعمت بپرهيزيد تا گرفتار نقمت و بى‌مهرى نشويد. آنگاه گفت: در اين فراز جاى‌[5] فرود آييد.

[1] متن از روى شنهج( 1: 288)« حر» و در اصل به خطا[ حريز].

[2] ربيعة بن مالك بن زيد مناة بن تميم- ص 186 همين كتاب و نهاية الارب( 2: 344).

[3] اسود بن يعفر بن عبد الاسود بن جندل بن نهشل بن دارم بن مالك بن زيد مناة بن تميم، شاعر جاهلى پيشاهنگ كه نديم نعمان بن منذر بود. اين بيت از قصيده‌اى از آن اوست كه در المفضليات( 2: 15- 20، چاپ المعارف) آمده. در اصل:[ يعقوب التميمى‌] است و درست آن همين است كه ثبت كرديم و در شنهج‌[ بقول الاسود بن يعفر] آمده است.

[4] الدخان، 25 تا 29

[5] متن« النجوة جايى بلند» و در شنهج‌[ الفجوة جايى با فراز و نشيب‌].