تبارك و تعالى در قرآن از آنها پيمان گرفته است كه در آنچه دستور داده شده‌اند امر به معروف كنند، و در آنچه نهى شده‌اند مردم را نهى كنند، و بر كار نيك و تقوى هميارى كنند و نه در امور گنه‌آلوده و متجاوزانه علماى حق با نادان‌ها در كوشش و مبارزه‌اند، اگر به نادان‌ها پند دهند در برابر گويند كه سركشى مى‌كنند، و اگر نادانان را به حقّى كه ترك كرده‌اند متنبّه سازند علماء را متهم مى‌كنند كه با جامعه مخالفت مى‌ورزند، و اگر علماى حقّى به ناچار از آنها كناره گيرند و به گوشه‌اى نشينند، گويند از جامعه اسلامى كناره گرفته‌اند، و اگر علما به نادانان بگويند دليل خود را در سخن خويش بياوريد مى‌گويند در برابر گوينده نفاق مى‌ورزند. و اگر از آنها پيروى و اطاعت كنند در برابر گويند مرتكب نافرمانى خدا شده‌اند. جاهلان در آنچه نمى‌دانند هلاك شدند. آنچه بر زبان مى‌آورند نمى‌فهمند. به هنگام تلاوت قرآن، آن را در مقام تعريف تصديق مى‌كنند، و هنگام تحريف به تكذيبش مى‌پردازند، و بر اين كار اعتراض نكنند. آنان همچون احبار يهود و رهبان نصارى، جلوداران هواپرستى و اربابان هلاكتند، و عده‌اى از ايشان ميان گمراهى و هدايت نشسته‌اند و نمى‌توانند گروه گمراه را از گروه راه يافته تشخيص دهند. آنها مى‌گويند اكثر مردم نمى‌دانند حقيقت اين مطلب چيست، با اينكه خود تصديق دارند پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم راه روشن و آشكار به ارمغان نهاده، كه هم شبش روشن است و هم روزش، و خود او بدعتى در آنها پديد نياورده است و سنّت حقّى را تغيير نداده است و در دوران او اختلافى پيش نيامده، و چون اشتباهات مردم ايشان را در تاريكى خود فرو برد، از دو پيشوا پيروى كردند و به دنبال دو رهبر راه افتادند كه يكى از آنها به سوى خدا و حق فرا مى‌خواند و ديگرى به سوى دوزخ، و در اين هنگام بود كه شيطان به سخن آمد و در زبان دوستان و طرفدارانش، صدايش بلند شد و ياران سواره و پياده او فراوان شدند، و در مال و فرزند مردم شركت جستند.

كسانى كه شريك او شدند و بدعت را به كار بستند، از حكم كتاب خدا و سنّت پيغمبر به يك سو رفتند، ولى دوستان خدا حجّت و دليل را بر زبان آوردند و به كتاب خدا و مطابق حكمت و صلاح عمل نمودند، و از آن روز بود كه در جامعه اسلامى اهل حق‌