خطبه‌اى از امير مؤمنان عليه السّلام در بيان وظائف مؤمنين در دوران رواج باطل‌

[586] محمّد بن حسين از اجداد خود از امير مؤمنان عليه السّلام روايت كند كه اين خطبه را ايراد فرمود، و ديگران به سند ديگرى روايت كرده‌اند كه آن را در ذى قار بيان فرمود. امام پس از حمد و ثناى پروردگار فرمود:

امّا بعد، همانا خداى تبارك و تعالى محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را بحق مبعوث فرمود، تا بندگان خود را از پرستش بندگان به پرستش خود درآورد و از پيمان بندگانش به پيمان خود برآرد و از فرمانبردارى بندگانش به فرمانبردارى خود كشاند و از تحت سرپرستى بندگانش در تحت سرپرستى خود آورد، و آن پيامبر را مژده رسان و هشداردهنده، دعوت‌كننده به سوى خدا، به اذنش چراغى فروزان قرار داد از آغاز تا انجام، كه به سبب برقرارى عذر و بيم بود.

با احكامى كه آنها را خوب بيان كرد و شرح و تفصيل آنها را استوار نمود و با فرقانى كه آن را از سخنان ديگران جدا ساخت و با قرآنى كه آن را عيان و بيان نمود تا بنده‌ها پروردگار ناشناخته خويش را بشناسند و به آن خدايى كه منكرش بودند اعتراف كنند و پس از انكار، در صدد اثبات او برآيند.

خداوند سبحان در كتاب خود بر آنها تجلّى كرد بى‌آنكه به چشم سر او را ببينند.

بردبارى خويش را بدانها نشان داد كه چگونه با شكيب است و گذشت خود را بديشان نمود كه چگونه گذشت دارد، و قدرتش را به آنها نشان داد كه چگونه قدرت دارد و از هيبت خويش هشدارشان داد، و به آنها فهماند كه چگونه آيات و نشانه‌هاى توحيد را هستى بخشيده و چگونه از ميان رفتگان نافرمان را، با شكنجه‌هاى گران از ميان برد، و دورشدگان را به داس كيفرهاى سخت درو كرد، و چسان بندگان را روزى داده و راهنمايى كرده و عطايشان بخشيده، و حكم خود را بديشان نمود كه چگونه حكم كنند و چگونه شكيب ورزند تا بشنوند آنچه شنيدنى است و ببينند.

پس خداى عزّ و جل، محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را بدين منظور برانگيخت، پس بدانيد كه بزودى‌