اين چنين بوده است.

[572] عمّار بن سويد مى‌گويد: از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه در تفسير اين آيه: فَلَعَلَّكَ تارِكٌ بَعْضَ ما يُوحى‌ إِلَيْكَ وَ ضائِقٌ بِهِ صَدْرُكَ أَنْ يَقُولُوا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْهِ كَنْزٌ أَوْ جاءَ مَعَهُ مَلَكٌ‌ ...[1] فرمود: هنگامى كه پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به سرزمين «قديد» درآمد به على عليه السّلام فرمود: اى على! من از خدايم خواستم كه ميان من و تو برادرى افكند و او چنين كرد، و از خدايم خواستم كه تو را جانشين من قرار دهد و او چنين كرد. پس دو نفر از قريش گفتند:

بخدا يك صاع خرما در يك مشك پوسيده نزد ما دوست داشتنى‌تر است از آنچه محمّد از خدايش خواسته، چرا محمّد از خدايش ملكى درخواست نكرد كه او را بر دشمنش يارى رساند يا گنجى نخواست كه از اين بينوايى و ندارى، توانگر و ثروتمند گردد، و بخدا كه براى هيچ حق و باطلى به درگاه او دعا نكرد مگر آنكه خدايش اجابت كرد، و بدين ترتيب خداى تعالى اين آيه را نازل فرمود.

[573] عبد اللَّه بن سنان مى‌گويد: از امام صادق عليه السّلام تفسير اين آيه: وَ لَوْ شاءَ رَبُّكَ لَجَعَلَ النَّاسَ أُمَّةً واحِدَةً وَ لا يَزالُونَ مُخْتَلِفِينَ^ إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّكَ‌ ...[2] را پرسيدند. امام عليه السّلام فرمود: همه مردم يك امّت بودند و خداوند پيامبران را مبعوث كرد تا از ايشان اتّخاذ سند كند.

[574] جابر از امام باقر عليه السّلام روايت كرده كه در تفسير اين سخن پروردگار: ... وَ مَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيها حُسْناً ...[3] فرمود: يعنى هر كه اوصياء خاندان محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را دوست بدارد و از آثارشان پيروى كند، پس اين دوستى براى او دوستى پيامبران و مؤمنان گذشته را بيفزايد تا به دوستى حضرت آدم عليه السّلام برسد، و همين است مفهوم اين سخن الهى‌

[1]« شايد بعضى از چيزهايى را كه به تو وحى مى‌شود رها كنى و سينه‌ات تنگ شود كه بگويند چرا گنجى به او نازل نمى‌شود يا فرشته‌اى همراه او نمى‌آيد»( سوره هود/ آيه 12).

[2]« اگر پروردگارت مى‌خواست همه مردم را يك امّت مى‌كرد ولى پيوسته مختلف خواهند بود مگر كسانى كه پروردگارت به ايشان رحمت كرد»( سوره هود/ آيه 118 و 119).

[3]« هر كه كار نيكى كند ما هم نيكى‌اى بر آن بيفزاييم»( سوره شورى/ آيه 23).