و بزرگ دار، زيرا او از قدرت برخوردار است و روى زمين ناگزير بايد فرمانروايى باشد حال نيكوكار باشد يا بدكردار. ابراهيم ايستاد و به پادشاه فرمود: تو جلو برو، زيرا معبودم هم اينك به من وحى كرد كه تو را ارج بدارم و مقام و هيبت تو پاس دارم و تو را پيش اندازم و از سر احترام در پى تو راه روم. پادشاه گفت: بحقيقت به تو چنين وحى كرده است؟ ابراهيم گفت: آرى، چنين وحى كرده. پادشاه گفت: من گواهى مى‌دهم كه معبود تو مهربان، بزرگوار و بردبار است و تو مرا به دين خودت تشويق كردى.

امام عليه السّلام فرمود: ابراهيم با او وداع كرد و رفت تا در بالاترين محلّه‌هاى شام منزل گزيند و لوط را در پايين‌ترين محلّه‌هاى شام منزل داد. و چون دير شد و فرزندى براى ابراهيم به دنيا نيامد. به ساره گفت: اگر مايلى هاجر را به من بفروش شايد خداوند از او به من فرزندى عطا كند كه يادگار ما باشد. پس ابراهيم هاجر را از ساره خريد و با او درآميخت و اسماعيل به دنيا آمد.

نارضايتى امام صادق عليه السّلام از متظاهرين‌

[561] يونس بن ظبيان مى‌گويد: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم: آيا اين دو مرد را از [آزار] اين مرد ديگر جلو نمى‌گيرى؟ امام عليه السّلام فرمود: اين مرد كيست و آن دو مرد كيانند؟

گفتم: آيا حجر بن زائده و عامر بن جذاعه را از آزار مفضّل بن عمر جلو نمى‌گيرى؟

فرمود: اى يونس! من از آنها خواستم كه دست از او بدارند ولى آنها چنين نكردند، پس از آنها دعوت كردم و از آنها خواستم و به ايشان نوشتم و اين كار را چونان حاجتى از آنها تقاضا كردم، ولى باز هم دست برنداشتند، خدا آن دو را نيامرزد. بخدا كثيّر عزّه در اظهار دوستى از آنها راستگوتر بوده است آن جا كه خود را دوستدار من مى‌دانند. كثيّر[1] عزّه مى‌گويد: محبوبه من بى‌هيچ علمى گمان كرده است كه من او را دوست ندارم، و در اين صورت، ديگر عمل آكنده از كرامت او نزد من با ارزش نخواهد بود. سوگند بخدا اگر اين‌

[1] كثيّر اسم شاعرى است، و عزّة اسم معشوقه اوست.