برد، خداوند نيز با همان گمان با او رفتار كند، و هر كه به روزى اندك خدا خشنود باشد خدا نيز عمل اندك او را بپذيرد، و هر كس به روزى حلال اندك قانع باشد، هزينه او سبك است و خانواده‌اش در نعمت باشند، و خدا او را به درد دنيا و درمان آن بينا سازد و او را سالم از آن برون برد و به دار السّلام رساند.

سپس آن حضرت فرمود: اين قياما چه كرد؟ [او از واقفه است كه در امامت حضرت رضا عليه السّلام توقف كرد و مردى خبيث بود]. او مى‌گويد: عرض كردم: بخدا او با ما برخورد مى‌كند و بر خوردش با ما خوب است. فرمود: چرا چنين نكند [يعنى براى منافع خود چنين مى‌كند]، سپس اين آيه را تلاوت فرمود: لا يَزالُ بُنْيانُهُمُ الَّذِي بَنَوْا رِيبَةً فِي قُلُوبِهِمْ إِلَّا أَنْ تَقَطَّعَ قُلُوبُهُمْ‌ ...[1]، آن گاه فرمود: مى‌دانى چرا اين قياما سرگردان شد؟

عرض كردم: نه، فرمود: سببش اين بود كه دنبال امام كاظم عليه السّلام بود و از سمت راست و چپ او آمد و آن حضرت قصد رفتن به مسجد پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را داشت. پس امام كاظم عليه السّلام به او رو كرد و فرمود: خدا تو را حيران كند چه مى‌خواهى؟ سپس فرمود: به من بگو اگر حضرت موسى نزد گوساله پرستان برمى‌گشت و به او مى‌گفتند: اگر او را براى ما منصوب مى‌كردى از او پيروى مى‌كرديم و دنبالش مى‌رفتيم، آنان درست‌تر گفته بودند يا آنان كه گفتند پيوسته اين گوساله را بپرستيم تا موسى نزد ما بازگردد؟ او مى‌گويد: من گفتم: نه، آن كس كه گفت: خوب بود او را براى ما منصوب مى‌كردى. فرمود: ابن قياما و هر كه با او هم عقيده بود از همين جا هلاك شدند. او مى‌گويد: سپس آن حضرت نام ابن سراج را [كه او هم از واقفه بود] به ميان آورد و فرمود: او به مرگ حضرت كاظم عليه السّلام اعتراف كرد، زيرا هنگام مرگش وصيت كرد كه هر چه من بر جاى نهادم حتّى همين پيراهنى را كه پوشيده‌ام همه از ورثه حضرت كاظم عليه السّلام است، و نگفت از خود حضرت كاظم عليه السّلام است، و اين اعترافى بود از جانب او، ولى چه سود از اين سخن و آنچه پيشتر گفته بود، و سپس آن حضرت عليه السّلام از سخن گفتن خوددارى كرد.

[1]« پيوسته بنيانى را كه ساخته‌اند مايه اضطراب دلهاى ايشان است تا وقتى كه دلهاشان پاره پاره شود»( سوره توبه/ آيه 110).