حديث نوح عليه السّلام در روز رستخيز

[392] يوسف بن ابو سعيد مى‌گويد: روزى در خدمت امام صادق عليه السّلام بودم كه آن حضرت به من فرمود: آن گاه كه رستاخيز فرا رسد و خداى تبارك مردمان را گرد آورد نخستين كسى كه خوانده شود حضرت نوح عليه السّلام باشد و به او بگويند: آيا رسالت خود را رساندى؟ او در پاسخ مى‌گويد: آرى. به او مى‌گويند: چه كسى گواه تو باشد؟ پاسخ دهد:

محمّد بن عبد اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: پس نوح پيش بيايد و پا بر دوش مردم نهد تا به محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم رسد و اين در حالى است كه حضرت محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم بر پشته‌اى از مشك قرار دارد و على عليه السّلام نيز همراه اوست و اين مفهوم سخن پروردگار است: فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِيئَتْ وُجُوهُ الَّذِينَ كَفَرُوا[1]. پس نوح به محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم گويد: اى محمّد! همانا خداى تبارك و تعالى از من پرسيد كه آيا رسالتم را رسانده‌ام و من پاسخ دادم آرى، پس فرمود:

كيست كه گواه تو باشد؟ گفتم: محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم مى‌فرمايد: اى جعفر و اى حمزه! برويد و براى نوح گواهى دهيد كه او رسالت خويش را رسانده است. امام صادق عليه السّلام فرمود: پس جعفر و حمزه دو گواه پيامبران هستند در تبليغ رسالتشان. من عرض كردم: قربانت گردم پس على عليه السّلام كجاست؟ فرمود: جايگاه او بسى والاتر از اينهاست.

رفتار رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم با اصحاب خويش‌

[393] جميل از امام صادق عليه السّلام روايت مى‌كند كه فرمود: پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم لحظات خود را در ميان اصحابش آن گونه تقسيم مى‌كرد كه نگاهش به اين و آن از روى عدالت بود.

[1]« پس چون او را نزديك بينند چهره كسانى كه كفر ورزيدند بد ريخت گردد»( سوره ملك/ آيه 27).