براى دستگيرى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم ايشان را تعقيب كرد، و تا سه بار دست و پاى اسبش به زمين فرو شد و در هر بار پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم نفرين مى‌كرد و زمين دست و پاى اسبش را در خود فرو مى‌كشيد، و در بار سوم همين كه به دعاى پيامبر دست و پاى اسبش از زمين به در آمد گفت: اى محمد! شتران من در سر راه توست و غلام با آنهاست اگر براى سوارى يا خوراك به آنها يا شير آنها نياز يافتى از ايشان بستان، و براى نشانى، اين تير را از تركش من برگير، و من از همين جا بازمى‌گردم و كسانى را كه در تعقيب تو هستند از راه باز مى‌گردانم. حضرت صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: ما را نيازى به اموال تو نيست.

حديثى در زمان ظهور

[379] ابو الجارود از امام باقر عليه السّلام روايت مى‌كند كه فرمود: آنچه را منتظر آن هستيد نخواهيد ديد تا آن گاه كه چونان بز موات (مرده‌اى) گرديد كه باكى ندارد از اينكه حيوان درنده به هر جاى او كه خواهد دست اندازد. جاى بلندى براى شما به جاى نمانده كه از آن بالا رويد و تكيه گاهى نيست كه به آن تكيه كنيد. [مقصود از امر مورد انتظار ايشان ظهور حضرت قائم عليه السّلام است‌].

در تفسير حديث‌

[380] ابو الجارود همانند اين حديث را روايت كرده و در زير آن مى‌گويد: به على بن حكم گفتم: موات از بزها كه در حديث گذشته آمده است چيست؟ گفت: آنهايى كه كاملا با هم مساوى گشته‌اند و هيچ يك را بر ديگرى برترى نيست.

چند سفارش از امام صادق عليه السّلام به شيعيان‌

[381] عيص بن قاسم مى‌گويد: از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه مى‌فرمود: بر شما باد تقواى خدايى كه يكى است و انبازى ندارد، و خويش را بپاييد كه بخدا سوگند مردى از شما كه رمه گوسفندى دارد و براى آنها چوپانى داناتر به وضع گوسفندان از او بيايد، آن چوپان‌