پى آن مرد آن قدر رفتم تا به بئر الزكاة كه نزديك خانه صالح بن على بود رسيد، در آن جا دو شتر زانو بسته يافتم همراه غلامى سياه، از غلام پرسيدم: اين مرد كيست؟ گفت: على بن الحسين است. پس من به حضرت على بن الحسين عليهما السّلام نزديك شدم و درود فرستادم و عرض كردم: چرا به اين شهر آمديد، شهرى كه پدر و نيايت را در آن كشتند؟ فرمود: به زيارت پدرم آمدم و در اين مسجد نماز گزاردم و اينك رو به سوى مدينه دارم- درود خدا بر او باد-.

اشاره قرآن كريم به مظلومانه شهيد شدن امام حسين عليه السّلام و خون‌بهاى او

[364] يكى از اصحاب امام صادق عليه السّلام مى‌گويد: از آن حضرت پيرامون آيه شريفه:

... وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً فَلا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ‌ ...[1] پرسش كردم.

حضرت فرمود: اين آيه در باره امام حسين عليه السّلام نازل شده است كه اگر همه زمينيان به خاطر او كشته شوند زياده‌روى نشده است.

در موقع زمين لرزه‌

[365] عبد الصمد بن بشير از امام صادق عليه السّلام نقل كرده است كه فرمود: آن ماهى كه زمين را بر دوش مى‌كشد پيش خود گفت: منم كه با نيروى خود زمين را بر دوش دارم، پس خداوند ماهيى نزد او فرستاد كه كوچكتر از يك وجب و بزرگتر از يك سر انگشت بود.

اين ماهى به درون بينى او راه يافت و آن ماهى كلان بيهوش شد و چهل روز همچنان بيهوش بود كه خداوند عزّ و جلّ بدو مهر و رحمت ورزيد و آن ماهى از بينى وى بيرون آمد، پس هر گاه خداوند بزرگ اراده كند در جايى زمين لرزه پديد آيد اين ماهى را به سوى آن ماهى بزرگ مى‌فرستد، و هر گاه چشم آن ماهى به اين ماهى خرد افتد پريشان‌

[1]« و هر كه به ستم كشته شود براى ولىّ او تسلّطى داده‌ايم، امّا در كشتن زياده‌روى نكند»( سوره اسراء/ آيه 33).