و از ستم مردم واسط و حملاتى كه به من مى‌كردند به آن حضرت عليه السّلام شكايت كردم. ايشان گروهى از طرفداران عثمان بودند كه به من آزار مى‌رساندند. آن حضرت عليه السّلام به خط شريف خود به من اين گونه نوشت:

همانا خداى تبارك از دوستان ما پيمان گرفته كه در دوره حكومت باطل شكيب ورزند، پس در برابر حكم پروردگارت شكيبا باش. و آن گاه كه سرور خلايق ظهور كند آنها خواهند گفت: يا وَيْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا ما وَعَدَ الرَّحْمنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ‌[1]

در فضيلت معرفت و شناخت خداوند

[347] جميل بن دراج از امام صادق عليه السّلام روايت مى‌كند كه فرمود: اگر مردم مى‌دانستند در معرفت و شناخت خدا چه فضيلتى نهفته است هرگز به رونق زندگى دنيا و نعمتهاى دنيوى كه خداوند به دشمنان خود داده نظر نمى‌افكندند و دنياى آنها در نگاه ايشان زبونتر از چيزى بود كه آنها زير پاى خود لگد مى‌كنند. ايشان بهره‌مند گردند به معرفت و شناخت خداى عزّ و جلّ و بدان شادكام باشند چونان شادكامى كسى كه هميشه در باغهاى بهشت با اولياى خدا به سر مى‌برند. همانا شناخت خداى عزّ و جلّ انس بخش هر وحشتى، و يار و همدم هر گونه تنهايى، و روشنا بخش هر ظلمتى و نيرو رسان هر ناتوانى و در ميان هر دردى است. سپس فرمود: همانا پيش از شما مردمى بودند كه كشته مى‌گشتند و به آتش كشيده مى‌شدند و با ارّه تكه تكه مى‌گشتند و زمين با همه پهناورى بر ايشان تنگ مى‌شد، و تمام اين شرايط آنها را از باورى كه داشتند بر نمى‌گرداند، و كسانى كه بر سر آنها چنين بلاهايى مى‌آوردند نه به سبب مطالبه خون يا آزارى بود كه از آنها مى‌ديدند، بلكه از ايشان تنها از آن روى انتقام مى‌كشيدند كه، بخداى نيرومند ستوده، ايمان داشتند. پس از پروردگارتان درجات ايشان را طلب كنيد و بر ناگواريهاى روزگار خود شكيب ورزيد، تا

[1]« واى بر ما، كيست كه ما را از آرامگاهمان برانگيخت؟ اين است آنچه خداى رحمان وعده كرده بود و پيامبران راست گفتند»( سوره يس/ آيه 52).