تو براى امورى باشد كه پيش فرستاده‌اى اعم از كار يا حكم يا گفتار نيك، و سوگمنديت در امورى باشد كه در آنها كوتاهى ورزيدى، پس آنچه را از دنيا از دستت رفته و انه و بر آنها افسوس مخور و به آنچه از دنيا به تو رسيده شاد و دلخوش مباش و تمام همّت خويش را براى پس از مرگت به كار بند، و السلام.

گفتگوى امام صادق عليه السّلام با شيعيان در مسجد پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم‌

[328] ابو صامت از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه فرموده است: من و پدرم ابو جعفر عليه السّلام در ميان قبر و منبر [در مسجد مدينه‌] به شيعيان گذر كرديم. من به پدرم گفتم: فدايت گردم اينان شيعيان و طرفداران تواند. فرمود: كجايند؟ عرض كردم: آنان را در ميان قبر و منبر مى‌بينم. فرمود: مرا نزد آنان ببر، و چون نزد ايشان رفت بر آنها درود فرستاد و فرمود: بخدا سوگند من شميم شما و جانهاى شما را دوست مى‌دارم و شما نيز با پارسايى و تلاش، بر اين دوستى مرا يارى رسانيد كه هيچ كس به آنچه در نزد خداست نرسد مگر در پرتوى پارسايى و تلاش، و چون بنده خدايى را جلودار خويش قرار داديد از او پيروى كنيد. هان، بخدا سوگند كه شما بر آيين من و پدرانم ابراهيم و اسماعيل هستيد، اگر چه اينان نيز بر دين آنهايند، پس شما در اين كار مرا با پارسايى و كوشش مدد رسانيد.

پيشرفت علم در زمان ظهور

[329] ابو الربيع شامى مى‌گويد: از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه فرمود: هنگامى كه قائم ما عليه السّلام قيام كند خداى عزّ و جلّ در گوشها و ديدگان شيعيان ما چنان نيروى رسانايى بنهد كه ديگر ميان آنها و حضرت قائم عليه السّلام پيكى نباشد و آن حضرت [از فاصله دور] با آنان سخن بگويد و آنان بشنوند و او را در همان جايى كه هست ببينند.