روز را گذرانيد بى‌آنكه او را ببيند، پس از حال او جويا شد. بديشان عرض كردند: يا رسول اللَّه! چند روزى است كه او را نديده‌ايم. پس رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم كفش بر پاى كرد و اصحابش نيز با او كفش بر پاى كردند و پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به راه افتاد تا همگى به بازار روغن فروشان رسيدند و ناگاه ديدند كه در دكان مرد كسى نيست. حضرت صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم از همسايگانش حال او را پرسيد. گفتند: يا رسول اللَّه! او مرده است. وى نزد ما شخصى امين و درستكار بود جز آنكه خصلتى خاص داشت. حضرت صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: آن خصلت چه بود؟ گفتند: لوده بود- دنبال زنها مى‌افتاد- پس رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: خدا او را رحمت كند. بخدا كه مرا سخت دوست مى‌داشت و اگر برده فروش هم بود، باز خدا او را مى‌آمرزيد.

حديث امام صادق عليه السّلام در فضل شيعه‌

[32] ميسر مى‌گويد: به حضور امام صادق عليه السّلام شرفياب شدم. فرمود: يارانت چگونه‌اند؟ گفتم: قربانت ما در نزد ايشان از جهود و ترسا و گبر و مشركان بدتريم. راوى مى‌گويد: امام عليه السّلام در حالى كه تكيه زده بود برخاست و نشست و فرمود: چه گفتى؟ عرض كردم كه: بخدا سوگند ما شيعه در نزد مخالفان از جهود و ترسا و گبر و مشركان بدتر هستيم. امام عليه السّلام در پاسخ فرمود: هان بخدا سوگند از شما نه دو تن كه يك تن هم به دوزخ نخواهد رفت. بخدا شما همانهايى هستيد كه پروردگار در باره ايشان فرموده: وَ قالُوا ما لَنا لا نَرى‌ رِجالًا كُنَّا نَعُدُّهُمْ مِنَ الْأَشْرارِ^ أَتَّخَذْناهُمْ سِخْرِيًّا أَمْ زاغَتْ عَنْهُمُ الْأَبْصارُ^ إِنَّ ذلِكَ لَحَقٌّ تَخاصُمُ أَهْلِ النَّارِ[1]، و سپس فرمود: بخدا سوگند شما را در دوزخ بجويند و هيچ كس از شما را در آن نيابند.

[1]« و مى‌گويند:« ما را چه شده است كه مردانى را كه ما آنان را از[ زمره‌] اشرار مى‌شمرديم، نمى‌بينيم؟

آيا آنان را[ در دنيا] به ريشخند مى‌گرفتيم يا چشمها[ ى ما] بر آنها نمى‌افتد»؟ اين مجادله اهل آتش قطعا راست است»( سوره ص/ آيه 62 تا 64).