قيامت هم زنده نخواهند شد، پس خداى تعالى گفتار ايشان را در اين آيه حكايت فرموده است.

15- بدر بن خليل اسدى گويد: شنيدم از امام باقر عليه السّلام كه در تفسير گفتار خداى عز و جل كه فرمايد: «و چون عذاب ما را احساس كردند از آن گريزان شدند، نگريزيد و باز گرديد بسوى خوش‌گذرانى و لذتها و مسكنهاى خويش تا شايد پرسش شويد» (سوره انبياء آيه 13) فرمود: چون حضرت قائم قيام كند و بسراغ بنى اميه در شام بفرستد آنها بسوى روم فرار كنند، بآنها گويند: ما شما را راه ندهيم تا بدين نصرانيت (و مسيح) درآئيد، آنها صليبها بگردن بياويزند و بدين ترتيب روميان آنها را بپذيرند، و چون ياران حضرت قائم بجنگ روميان روند آنها امان خواهند و پيشنهاد صلح كنند، ياران حضرت قائم گويند: ما صلح نكنيم تا كسانى كه از ما بشما پناهنده شده‌اند تسليم ما كنيد، آنان نيز پناهندگان را تسليم كنند، و اين است معناى گفتار خداى تعالى: «نگريزيد و باز گرديد بسوى آن خوشگذرانى و لذتها و مسكنهاى خويش شايد پرسش شويد» فرمود: از (جاى) گنجهاى ايشان بپرسند با اينكه خود داناتر است (ولى بپرسند تا بر آنها سخت‌تر آيد) در اين هنگام است كه گويند:

«اى واى بر ما كه ستمگر بوديم، و پيوسته اين سخن را گويند تا درو شده و بى‌جانشان كنيم» (آيه 14 و 15) يعنى بوسيله شمشير.