است و فيصله دادنش مجراست و فرمانش شدنى است، نزاده است كه ارثش برند و زائيده نيست كه شريكش شوند و براى احدى همتا نباشد.

3- از على بن الحسين (ع) راجع به توحيد پرسش شد، فرمود: به راستى خداى عز و جل مى‌دانست در آخر الزمان مردمى كاونده آيند و به خاطر آنها سوره «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» را نازل كرد و آياتى از سوره حديد تا آنجا كه فرمايد: «وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» هر كه براى خداشناسى ما وراى اينها را بجويد هلاك است.

4- عبد العزيز بن مهتدى گويد: از امام رضا (ع) پرسيدم از سوره توحيد، فرمود: هر كس‌ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ را بخواند و بدان ايمان داشته باشد يگانه‌پرستى را فهميده، گفتم: چگونه آن را بخواند؟

فرمود: همان طور كه ميان مردم معمول است ولى اين جمله را بر آن افزود

«كذلك الله ربي»

چنين است پروردگارم.

باب نهى از سخن در كيفيت‌

1- امام باقر (ع) فرمود: در باره خلق خدا سخن گوئيد و در