داشته و بايد در صدد كشف آن باشيم. با دقّت در كيفيّت طرح اشكالات و شكل جواب دادن علما به آنها مى‌توان يكى از پنج جهت زير را بعنوان علّت اين امر مطرح كرد:

1. مطالعه نكردن دقيق كتاب و بى‌توجّهى به اهميّت خاصّ آن در جنبه‌هاى علمى از نظر عقايد و تاريخ.

2. اشتباه در مبانى و نظريّات علمى در معناى غلوّ و امثال آن، و نيز اشتباه در فهم اصطلاحات رجاليين.

3. مطرح كردن هر اشكالى بمجرّد خطور در ذهن بدون تعمّق در آن و بدون در نظر گرفتن اثر فرهنگى و اجتماعى آن از نظر لطمه به شخصيّت مؤلف و درجه علمى كتاب و نيز ضررهايى كه از اين ناحيه متوجّه دين مى‌شود.

4. ريشه اشكال‌تراشى‌ها در دشمنان اهل بيت عليهم السّلام همان انگيزه عقيدتى است، كه آنان با هر چه موجب بالا رفتن ولايت باشد مخالفت مى‌كنند و به نوعى به آن ضربه وارد مى‌كنند.

مقابله دشمنان با اين كتاب، با توجّه به منزلت خاصّ آن در معارف اهل بيت عليهم السّلام، يك مسأله طبيعى است و تعجب ندارد. در واقع اشكال در كتاب سليم نيست، بلكه افشاگرى عليه غاصبين خلافت، آنان را وادار به اشكال‌تراشى در مورد كتاب سليم كرده تا بتوانند لكّه‌هاى ننگ را از دامان آنان بزدايند.

5. بعضى از اشكال‌كنندگان، با آنكه از نظر اعتقادى با محتواى كتاب سليم مخالف نيستند، ولى مانند دشمنان با آن برخورد كرده‌اند و مطالبى نامناسب با شأن كتاب مطرح كرده‌اند. در مورد اين گونه اشخاص چند احتمال بنظر مى‌رسد:

- بى‌توجّهى به مبانى اساسى عقايد شيعه و مطالب ريشه‌اى آن.

- عادت غلط به قبول آنچه بين شيعه و غير شيعه مورد قبول است و ردّ آنچه شيعه به تنهايى نقل كرده است. روش اشتباهى كه موذيانه از طرف دشمنان القا شده و عده‌اى ناخودآگاه بدان عادت كرده‌اند. البته اين كار در مناظره جاى خود دارد، ولى نبايد در ترسيم مبانى عقيدتى براى خود شيعه نفوذ كند.

- تقيه از مخالفين و اظهار عدم موافقت با كتاب سليم از سوى كسانى كه بر جان خود خوف داشته‌اند و با اين اظهار غير واقعى توانسته‌اند اصل كتاب يا نسخه‌هايى از