آنچه را كه دوستان، او را در آن امانت دار دانسته‌اند براى كسى نقل نمى‌كند، و شهادت دادن را حتّى براى دشمنان كتمان نمى‌كند، و چيزى از حق را بعنوان ريا انجام نمى‌دهد و از خجالت هم حق را ترك نمى‌كند. از او خير آرزو مى‌شود و مردم از شر او در امان‌اند.

از كسى كه به او ظلم كند گذشت مى‌نمايد، و هر كس او را محروم كند به او عطا مى‌نمايد، و هر كس از او قطع كند با او وصل مى‌كند. بردبارى از او دور نمى‌شود، و در آنچه مورد شك او است عجله نمى‌كند، و در آنچه برايش روشن است دقّت مى‌كند.

جهلش دور، سخنش نرم، كار منكر او ناپيدا، كار نيك او معروف، سخن او راست، كار او نيكو است. خير او مى‌آيد و شر او مى‌رود.

او در لرزش‌هاى زندگى با وقار، در ناراحتى‌ها صابر، و در حال آسايش شكرگزار است.

كيفيت ارتباط مؤمن با مردم‌

مؤمن بر كسى كه مورد بغض اوست ظلم نمى‌كند[1]، و در آنچه دوست مى‌دارد مرتكب گناه نمى‌شود، و آنچه مال او نيست ادّعا نمى‌كند، و حقّى كه براى اوست انكار نمى‌كند. قبل از آنكه بر عليه او در باره حقّى شهادت داده شود به آن اعتراف مى‌كند.

آنچه را براى حفاظت به او سپرده‌اند ضايع نمى‌كند، و با القاب بد با ديگران مقابله نمى‌كند، و به حق كسى تجاوز نمى‌نمايد، به حسد اقدام نمى‌كند و به همسايه ضرر نمى‌رساند و در مصائب شماتت نمى‌كند.

امانتها را ادا مى‌كند. به نمازها سرعت مى‌ورزد. از اقدام به منكرات سستى مى‌كند.

امر به معروف و نهى از منكر انجام مى‌دهد. در كارها با جهل وارد نمى‌شود، و بخاطر عجز از حق خارج نمى‌شود.

اگر ساكت باشد، سكوت او را غمناك نمى‌كند، و اگر سخن بگويد خطا نمى‌گويد، و

[1] يعنى بخاطر بغض از حد خود تجاوز نمى‌كند و نسبت به مبغوض خود ظلم روا نمى‌دارد.