قَرِيبٍ‌[1]، «اگر ببينى هنگامى كه وحشت زده مى‌شوند و از دست نمى‌روند بلكه از مكان نزديكى گرفته مى‌شوند». فرمود: يعنى از زير پاهايشان. از آن لشكر جز يك نفر باقى نمى‌ماند كه خداوند صورت او را به پشت سرش بر مى‌گرداند.

پيشگوئى از حضرت مهدى عليه السّلام‌

خداوند براى مهدى اقوامى را مى‌فرستد كه از اطراف زمين جمع مى‌شوند مانند ابرهاى پراكنده پائيزى كه جمع مى‌شوند. بخدا قسم من نام آنان و نام اميرشان و محل نزول سوارانشان را مى‌دانم.

مهدى داخل كعبه مى‌شود و گريه و تضرّع مى‌كند، خداوند عزّ و جلّ مى‌فرمايد:

أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ وَ يَجْعَلُكُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ‌[2]، «يا چه كسى است كه وقتى مضطرّ او را مى‌خواند اجابت كند و ناراحتى را از بين ببرد و شما را خليفه‌هاى در زمين قرار دهد»، اين آيه مخصوص ما اهل بيت است.

هدف امير المؤمنين عليه السّلام از مراسلات صفّين‌

بدان اى معاويه، بخدا قسم، اين نامه را براى تو نوشتم در حالى كه مى‌دانم تو از آن نفعى نمى‌برى. و تو خوشنود مى‌شوى كه خبر دادم بزودى تو و بعد از تو پسرت حكومت را بدست مى‌گيريد، چرا كه آخرت براى تو مهم نيست و تو به آخرت كافر هستى (و اعتقاد ندارى).

ولى بزودى پشيمان مى‌شوى همان طور كه پشيمان شدند آنان كه اين حكومت را براى تو پايه‌گذارى كردند و تو را بر ما مسلّط نمودند، ولى زمانى پشيمان شدند كه ندامت سودى نداشت.

از جمله امورى كه باعث شد براى تو نامه بنويسم اين بود كه به نويسنده‌ام دستور

[1] سوره سبا: آيه 51.

[2] سوره نمل: آيه 62.