كرده كه بدان كافر نيستند.

قرآن حجّت بر مردم‌

اى معاويه، قرآن حقّ و نور و هدايت و رحمت و شفا براى مؤمنين است‌[1]، و آنان كه ايمان نمى‌آورند در گوششان سنگينى است و قرآن براى آنان كورى دل است.

اى معاويه، خداوند جلّ جلاله، هيچ صنفى از اصناف ضلالت و دعوت‌كنندگان به آتش را رها نكرده مگر آنكه در قرآن سخن آنان را رد كرده و بر آنان احتجاج كرده و از تابع شدن آنان نهى فرموده است. در باره آنان قرآنى قاطع و ناطق فرستاده كه عده‌اى آن را مى‌دانند و عده‌اى به آن جاهلند.

من از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله شنيدم كه مى‌فرمود: هيچ آيه‌اى از قرآن نيست مگر آنكه ظاهرى و باطنى دارد و هيچ حرفى از آن نيست مگر آنكه تأويلى دارد و تأويل آن را جز خداوند و آنان كه در علم راسخ و عميقند نمى‌داند، راسخان در علم، ما آل محمّد هستيم و خداوند به ساير امّت دستور داده كه بگويند: به آن ايمان آورديم و همه از طرف پروردگار ما است و جز صاحبان عقل متذكّر نمى‌شوند، و خداوند دستور داده كه در مقابل ما تسليم باشند و علم آن را به ما واگذار كنند[2]. خداوند مى‌فرمايد: وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَ إِلى‌ أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ‌[3] «اگر آن را به پيامبر و اولو الامر خود ارجاع دهند آنان كه استنباط مى‌كنند آن را مى‌فهمند»، و هم اينان هستند كه در آن باره مورد سؤال قرار مى‌گيرند و آن را طلب مى‌نمايند.

دو آيه از قرآن در باره معاويه‌

بجان خودم قسم، اگر مردم هنگامى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از دنيا رفت، در مقابل ما تسليم‌

[1]« ج»: قرآن مايه حفظ و نور و هدايت و رحمت و شفاء براى كسانى است كه ايمان آوردند.

[2]« ب» و« د»: صاحبان عقلى كه علم آن را به ما ارجاع مى‌كنند.

[3] سوره نساء: آيه 83.