اللَّهِ، لا تُكَلَّفُ إِلَّا نَفْسَكَ‌[1]، «در راه خدا جهاد كن كه مكلّف جز خودت نيستى»، و فرموده: حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى الْقِتالِ‌[2]، «مؤمنين را بر جنگ ترغيب كن». من و تو (اى على) دو مجاهد بوديم. آن مدت كه در مكه ماندم مأمور به جنگ نشدم، و سپس خداوند مرا به جنگ مأمور نمود، چرا كه دين و شرايع و سنّتها و احكام و حدود و حلال و حرام جز با من شناخته نمى‌شوند.

مردم بعد از من رها مى‌كنند آنچه خداوند به آنان دستور داده و آنچه من در باره تو به ولايتت دستور داده‌ام و حجت تو را ظاهر ساخته‌ام، و اين كار را عمدا و بدون آنكه جاهل باشند و نه اينكه در اين مورد بر آنان مشتبه شده باشد انجام مى‌دهند، بخصوص بخاطر آن رفتارهايى كه از قبل بعنوان مخالفت با خداوند انجام داده‌اند. پس اگر يارانى بر عليه آنان يافتى با آنان جهاد كن و اگر يارانى نيافتى دست نگه دار و خون خود را حفظ نما، چرا كه اگر با دشمنى با آنان مقابله كنى و از آنان جدا شوى تو را مى‌كشند. و اگر تابع تو شدند و اطاعت تو را كردند آنان را به حق وادار كن و گر نه رها كن.

و اگر ترا اجابت كردند و دشمنانت با تو اعلان جنگ دادند، تو نيز با آنان اعلام جنگ نما و با آنان جهاد كن، و اگر يارانى نيافتى دست نگهدار و خون خود را حفظ كن.

و بدان كه اگر آنان را دعوت كنى تو را اجابت نمى‌كنند، ولى اين را ترك مكن كه حجّت را بر آنان تمام كنى.

تو اى برادرم مثل من نيستى، از اين جهت كه من حجّت تو را بپا نموده‌ام و آنچه خداوند در باره تو نازل كرده ظاهر نموده‌ام، و هيچ كس ندانسته كه من پيامبر خدايم و حق و اطاعت من واجب است تا هنگامى كه براى تو ظاهر نمودم‌[3].

من حجّت تو را ظاهر نموده و براى خلافت تو قيام كرده‌ام، پس اگر در باره آنان سكوت كنى گناه نكرده‌اى و اگر حكم كنى و مردم را دعوت كنى هم گناه نكرده‌اى. ولى‌

[1] سوره نساء: آيه 84.

[2] سوره انفال: آيه 65.

[3]« ج»: هيچ احدى نيست مگر آنكه مى‌داند پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرموده است: حق و اطاعت من واجب است.