دانسته و اسباب برايم گشوده شد و انساب را دانستم و ابر برايم جارى گشت و در ملكوت نظر كردم و چيزى بر من پوشيده نماند كه از نظرم مخفى بماند و آنچه پيش از من بوده از نظرم مخفى نماند، و هيچ كس در آنچه پروردگارم در روزى كه شاهدان بپا مى‌خيزند در باره آن از من گواهى گرفته شريك من نيست.

خداوند بوسيله من وعده خود را تمام مى‌كند و كلماتش را به كمال مى‌رساند. من نعمتى هستم كه خداوند تعالى بر خلقش ارزانى داشته، و من همان اسلامى هستم كه براى خود پسنديده است. همه اينها منّتى است كه خداوند بر من نهاده و شانه‌ام را با آن خم كرده است.

هيچ امامى نيست مگر آنكه اهل ولايت خود را مى‌شناسد، و اين همان كلام خداوند است كه‌ إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ[1]، «تو اى پيامبر ترساننده مردم هستى و هر قومى هدايت‌كننده‌اى دارد».

سپس امير المؤمنين عليه السّلام از منبر پائين آمد. خداوند بر او و خاندان پاك و نيكش درود فرستد و سلام فراوان نازل كند.

روايت از غير سليم:

1. نهج البلاغه: ص 137 خطبه 93.

2. شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد: ج 7 ص 57.

[1] سوره رعد: آيه 7.