امام زمان عليه السّلام پايان دهنده فتنه‌ها

آن مرد پرسيد: يا امير المؤمنين، بعد از آن چه خواهد شد؟ فرمود: خداوند بلا را بدست مردى از اهل بيتم همچون جدا شدن فرش خانه از جايش گشايش مى‌دهد.

سپس بنى اميّه را نزد كسى مى‌آورند كه آنان را خوار كند و كاسه‌هاى لبريز (عذاب) به آنان بنوشاند و به آنان چيزى عطا نكند و از آنان جز شمشير نپذيرد. هرج و مرج خواهد بود. هشت ماه شمشير بر دوش خود حمل خواهد كرد تا آنجا كه قريش دوست خواهند داشت در مقابل دنيا و آنچه در آن است يك بار مرا ببينند تا به آنان عطا كنم و از آنان بگيرم بعضى از آنچه نسبت به من منع مى‌كردند و بعضى از آنچه به ايشان وارد مى‌شود را بپذيرم‌[1]. تا آنجا كه مى‌گويند: «اين (يعنى امام زمان عليه السّلام) از قريش نيست، چرا كه اگر از قريش و از فرزندان فاطمه بود به ما رحم مى‌كرد»!! خداوند او را بر عليه بنى اميّه بر مى‌انگيزد و او آنان را زير قدمهايش قرار مى‌دهد و مانند آسياب آنان را خرد مى‌كند. هر جا پيدا شوند مورد لعنت خواهند بود، و گرفته مى‌شوند و كشته مى‌گردند. اين سنت پروردگار در باره كسانى است كه قبلا گذشته‌اند و هرگز در سنت خداوند تغييرى نخواهى يافت‌[2].

اهل بيت عليهم السّلام، پناه در فتنه‌ها

امّا بعد[3]، به ناچار بايد آسيابى باشد كه گمراهى را خرد كند، و آنگاه كه آن را خرد كرد بر روى قطب و مركزش قرار مى‌گيرد. بدانيد كه خرد كردن آن خالص‌شدنى خواهد داشت و خالص شدن آن انتهاى آن است، و شكستن آن با خداست.

[1] منظور اين عبارات در متن عربى نسبتا مبهم است و در ترجمه فارسى هم عينا ترجمه شده است.

[2] اشاره به آيه 62 از سوره احزاب است كه مى‌فرمايد: سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا.

[3] از اينجا تا آخر حديث در نسخه« ج» با اضافاتى در اول و آخرش آمده است كه بصورت حديث مستقلّى بعنوان حديث 54 خواهد آمد.