نكرده در زمانى كه ياد دوستان شيطان و حزبش را كوچك و خاموش كرده است‌[1].

سليم مى‌گويد: از اين جريان، شيعيان امير المؤمنين عليه السّلام كه حاضر بودند خوشحال شدند و شكر بجا آوردند. از سوى ديگر موجب ناراحتى بسيارى از كسانى كه اطراف آن حضرت بودند[2] شد، بطورى كه اثر ناراحتى در صورتشان و رنگهايشان پيدا بود.

روايت از كتاب سليم:

1. منهاج الفاضلين (نسخه خطى): ص 228.

2. بحار: ج 15 ص 236.

3. بحار: ج 38 ص 54.

4. اثبات الهداة: ج 1 ص 204 ح 132.

5. اثبات الهداة: ج 1 ص 658 ص 841.

6. مدينة المعاجز: ص 83 شماره 208.

روايت با سند به سليم:

1. غيبت نعمانى: ص 48.

2. ارشاد القلوب: ج 2 ص 298.

3. فضائل شاذان: ص 142.

4. كتاب الروضة: ص 24.

[1]« ج»: ياد مرا نزد خود و دوستانش كوچك نكرده آنگاه كه ياد من نزد دوستان شيطان و حزبش كوچك و خاموش شده است.

[2] در كتاب فضائل: بسيارى از معاندين كه در اطراف او بودند.